080 - MISKOPE GEDOA

Ik heb net als iedereen in m'n leven nog al 'ns mee 'n miskoop gedaan. Niet zo maar 'n beetje, nee echte miskopen... stom dingen gedaan. Nu kun je wel zeggen dat men van fouten leert maar als het in de papieren gaat lopen vind ik het toch maar niks. Het eerste is eigenlijk niet iets wat ik zelf kocht maar kreeg met Sinterklaas, ik vroeg toen 'n klarinet want die had ik ergens voor het raam zien liggen, reclamefolders etc waren er toen nog niet want ik was pas 11 of 12 jaar. Ik speelde erop alsof het 'n lieve lust was maar hoelanger ik speelde hoe "slapper" het ding werd. De klarinet was gemaakt van geperst karton en aangezien ik nogal wat zeverde als ik blies... kwam er "veul tuf" in dat ding zitten, trok in het karton, raakte verzadigd, werd slap en het ding viel in het midden om en maakte 'n bocht van 45 graden... Stom onding. Toen begonnen de miskopen van mezelf.. Het begon toen ik 'n jaar of 16 was... Ik kocht 'n gitaar-banjo... 'n normale banjo heeft vijf snaren en deze had er zes, het stemmen van de snaren is ook anders alleen deze kon je stemmen als 'n gitaar en ook de akkoorden waren hetzelfde. Je kon hem bespelen als 'n normale gitaar maar kreeg het geluid van 'n banjo, tenminste het leek er wel wat op. Even vond ik het ding wel leuk maar als je speelde zakte de tonen weg... het pokkeding ontstemde zich en klonk zo vals als weet ik wat... Ik ruilde het tegen 'n bandrecorder maar die gaf na twee weken intensief gebruik de geest... rijp voor het vuilnisterrein. Ik kocht ooit 'n Mercedes uit 1957 voor 650 gulden, prachtige auto en hij slurpte benzine... 1 op 5.... Als ik het gaspedaal indrukte ging m'n ook m'n portemonee mee omhoog... Daarmee zou ik met vrienden, o.a. Henk en Ria Caris, op vakantie gaan naar Luxemburg maar helaas kwamen we niet verder dan Limburg... Die "schrotbak" verkocht ik voor 175 gulden aan iemand boven uit het land... Ik kreeg toen al 'n paar dagen de kofferdeksel niet open waar ook de dop van de benzinetank zat... dus tanken zou gaan als je de klep eerst met 'n koevoet kon openen... de man was er blij mee dat hij hem had (ik had niks verteld van die dop en klep) en ik was blij dat ik het ding kwijt was ook al lagen er nog twee tuinstoelen in het koffer die ik er niet uit kon halen. Ook de volgende auto was er eentje die niet lang op mijn naam heeft gestaan... Fiatje 500, hahahaha van Mercedes 180 benzine, waar je zowat met vijf man in kon wonen naar 'n Fiat 500 koekentrommel. Nadat ik had geprobeerd om het volgeladen busje van ons orkest the Secrets aan te trekken gaf het beestje na twee dagen de geest.... Toen kwam ik op 'n keer thuis met 'n solex... 2de hansje natuurlijk... die was bestemt voor mijn vrouw Annie. We waren nog maar net getrouwd en Annie moest gaan werken richting Zeilberg en we woonde toen boven bij m'n zus en om het Annie makkelijker te maken en ze niet meer behoefde te fietsen kocht ik die solex... Twee morgens hebben we geprobeerd het ding te starten, Annie is twee dagen te laat op haar werk verschenen... en de solex? naar de oud-ijzerhandelaar. Ik kocht ook nog 'n keer 'n mooie gitaar met dubbele hals... dat was om op te vallen... één hals was voor gewoon gitaar en dat ging wel, de andere hals was voor bas en toen ik het mooie witte apparaat wilde stemmen en ik aan de snarenspanners draaide ging ook de hals helemaal krom staan... weer 'n miskoop, 'n ding van niks. Zo kan ik er nog -tig opnoemen maar afgelopen week heb ik me weer 'ns laten verleiden.. via internet. Je kan daar dingen gezamelijk kopen. Ze zeggen dan b.v. van 80 voor 20 euro en je geeft je op en als er genoeg mensen zijn die dat ook doen gaat de koop door. Nu hadden ze 'n buitenlamp op zonne-energie en dat leek me wel wat want als ik s'avond de stal ga sluiten zie ik de sleuten niet in het sleutelgat te steken... De dingen waren te koop voor 19.95 incl. verzendkosten en je kreeg er niet een maar twee, normale kosten 79,95 euro. Ik denk... doen Welten... nu na ongeveer 6 weken krijg ik die dingen thuis... het zijn pruldingen van niks, echt helemaal pruts en ik mag achterover vallen als ze duurder zijn dan 3 euro per stuk. Je kent wel die tuinverlichtingspaaltjes van de action die je in de grond moet steken, als je geluk hebt branden ze en de beste houden het soms wel twee weken vol... Ik heb de twee lampjes op 'n standaardje gezet tegen de stal waar ze later moeten komen hangen... de zon heeft er de hele dag op geschenen en om 23.00 uur ging ik kijken wat er was gebeurd... Sjonge jonge... je moest met 'n zaklamp zoeken waar ik ze neer had gezet... hahaha, toch toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze branden... en dat was het dan, 'n lucifer geeft meer licht... Nee echt, ze branden maar geven nog minder licht dan die tuin verlichting op zonne-energie van de Action of van Cranenbroek en toen ik vannacht nog 'n keertje keek deed eentje het al niet meer. Als ze nu ergens zouden liggen voor 2 euro de twee zou ik ze nog niet pakken... maar ik kreeg alweer 'n mailtje met die aanbieding... zie foto..

079 - UT FANSIEFÈR

Wij waren als Himmelse jongens meestal bij het Jongensgilde en ik heb me steeds afgevraagd de laatste weken voor welke patroonheilige dat was... Toen m'n broer Henk erbij was noemde men die groep de klokkengieters maar van ons? die naam herinner ik me echt niet meer... maar ik kwam er wel achter dat wij de Hubertusgroep waren maar verder weet ik het ook niet meer. Tegenwoordig is het Jong Nederland, want zo heet het jongensgilde nu, druk in de weer met het ophalen van oud papier om de pot te spekken en zodoende geld in te zamelen voor hun activiteiten. Wij deden vroeger ook dingen om aan geld te komen met het Jongensgilde en een van die inzamelingsacties was het organiseren van 'n "Fancy Fair". Dat was altiojd 'n leuke aangelegenheid en de jongens (meisjes waren er toen nog niet bij), en de leiders zetten zich in om zoveel mogelijk geld bijeen te sprokkelen op die twee dagen want vaak was dat op zaterdagavond en zondagmiddag. Men had verschillende attributen opgesteld in de jongensschool op de Markt en gebruikte 'n groot klaslokaal en de entree van de school hiervoor. In het klaslokaal waar ik ook mee moest helpen stonden vier toestelletjes: busgooien, je weet wel met 4, 3, 2 en 1 bus op elkaar en die moest je dan met drie van die stoffen ballen proberen om te gooien, ringgooien: 'n plaat met grote spijkers en daar moest je op afstand ringen om heen zien te gooien, touwtje trekken: enkle dingen hingen aan touwtjes en uit 'n bundel van die touwtjes kon men kiezen welke omhoog getrokken werd en het pijldraaien: op 'm grote ronde plaat waren vakken gemaakt en in die vakken lag snoep, in het midden was 'n draaibare pijl gemonteerd en daar moest men aan draaien en in het vakje waar de pijl bleef stil staan dat snoep kreeg men. Hier stond ik bij samen met een van de leiders en nog 'n jongen uit mijn groep. Voor in de aula of de schoolentree was 'n grote trap naar boven en hierop stonden de prijzen van het "Rad van Avontuut", bij iedereen wel bekend en daar was het altijd gezellig en druk... Men verkocht zoveel lootjes als dat er nummers opstonden en dan werden er drie prijzen klaargezet... als de lootjes verkocht waren gingen er drie prijzen uit door middel van het draaien aan het rad. Verder stond er nog 'n grabbelton waar je de meest uiteenlopende kleine "goedbedoelde-rommel-speeltjes" kon pakken en in 'n andere hoek kon je "cola-hengelen".Hier was ik erg goed in... er werden vier flesjes cola naast elkaar gezet, je kreeg 'n hengel in je hand met 'n ring aan het touweindje en als ze vier personen bij elkaar hadden die mee wilde doen na betaling van 'n dubbeltje, werd er gefloten en degene die het eerste de ring om het flesje had kreeg 'n flesje cola... Er werd door veel jongens en meisjes wat afgevloekt. Dat leverde elke keer 40 cent op en de cola kochten ze in voor 10 cent of zoiets. Op zaterdagavond gingen bij het Rad van Avontuur mooie prijzen uit... derde prijs 'n stuk zeep of 'n zakje snoep... tweede prijs 'n doos bonbons en de hoofdprijs varieerde nogal: streufpan, fluitketel, koffiepot, gereedschapskist maar soms ook pannensetje, servies maar ook wel 'n kinderglijer (step) of 'n bolderwagen. Dan was er op zondagmiddag ook nog de trekking van de loterij waar we weken van te voren lootje van hadden verkocht langs de deuren in Asten... de hoofdprijs die ik me herinner was 'n dames of herenfiets. Ik stond zoals gezegd bij het pijldraaien en we hadden daar wel 10 of 12 verschillende soorten snoep opliggen... pakje eetbaar papier, grote spekken, lollies en kaneelstokken. Veel kinderen kwamen er bij onze stand aan de pijl draaien... Ik vond dat altijd geweldig om daar aan mee te werken zo'n fancy fair, veel jongens uit d'n Himmel waren hier aan het helpen, we keken er naar uit als het weer zover was en de jongensschool was daar ook uitermate goed geschikt voor. Het leverde het jongensgilde behoorlijk wat geld op wat we toendertijd ook goed konden gebruiken en na afloop kregen we bij de eerste keer dat we weer gorep hadden in de blokhut koeken en lekkere ranja als dank voor onze hulp. Toch bleef me eending nog altijd goed bij... ik stond samen met 'n leider bij ons pijldraaikraampje en 'n kindje van 'n jaar of 5/6 wilde 'n keer draaien en het kindje draaide en de pijl wees naar de kaneelstok... de leider gaf hem die en toen begon het keihard te huilen... wat bleek, dat kind luste net als ik, helemaal geen kaneelstokken... De vader vroeg of hij die kon ruilen tegen iets anders maar de leider zei dat we daar niet aan konden beginnen want zei hij: als we dat bij eentje doen komen ze straks allemaal... Het kind bleef maar huilen en de vader was duidelijk niet blij met de situatie en het kind bleef aan de zijkant van de kraam in tranen... toen de leider even stond te buurten met iemand heb ik stiekem 'n grote lollie gepakt en aan dat kindje gegeven... het kind was blij als 'n... jaja zo blij als 'n kind... de vader knipoogde naar mij en gaf mee de kaneelstok die ik weer netjes in de doos terug deed. De leider had niks gezien... maar ik had wel weer 'n kind blij gemaakt... dat is me altijd bij gebleven van de gezellige fancy fairs die "ut jongesgilde organniezeerde" Op de foto's: bovenaan links de groep waar ik ook bij zat en de jongensschool op de Mert waar het fancy-fair werd gehouden, daaronder wat voorbeeldjes van de attributen die we gebruikten... en onderaan de wagen voor het oud papier ophalen zoals dat later ging.

078 - BIJGELEUF OF GIN BIJGELEUF

Veel mensen zijn bijgelovig.. ikke eigenlijk helemaal niet... ik geloof omdat ik katholiek ben, dat hebben wij van thuis uit zo meegekregen en ook op school net als iedereen van mijn leeftijd en ouder. Maar geloven is nog geen bijgeloof en toch geeft het me wel stof tot nadenken... speciaal voor mij... Er zijn mensen die op vrijdag de dertiende niet onder 'n ladder door durven lopen... bij het tennis zet Nadal z'n flesje drinken altijd op de zelfde afstand van zijn voet als hij zit en Maria Sharapova zal op het moment dat ze zich naar de achterlijn begeeft om 'n volgende game te gaan spelen nooit op 'n lijnen gaan staan. Ik ken 'n jongen die bij mij in dienst lag die altijd tegen de deuren van 'n tank aan tikte voordat hij instapte. In het algemeen is 13 'n ongeluksgetal, 'n verklaring voor 13 als ongeluksgetal is het volgende, aan het Laatste Avondmaal zaten dertien personen, waaronder Judas, de verrader van Jezus, deze dertiende bracht ongeluk. In 'n flatgebouw ontbreekt vaak de dertiende verdieping en in een vliegtuig ontbreekt stoel nummer 13. Het binnenshuis openen van een paraplu betekent ongeluk zeggen ze wel 'ns. Veel mensen kennen die uitspraak. Maar er bestaan ook minder bekende dingen, zo zou het laten vallen van een paraplu leiden tot acuut verstand- of geheugenverlies. Een paraplu cadeau doen of op een tafel of bed leggen lokt de kwade geesten uit die zich eronder verschuilen. Een zwarte kat en een heks konden hetzelfde wezen zijn, door middel van gedaante verwisseling. Ooit had ik mijn hand verbrand, m'n gezicht en m'n haren... niet heel ernstig maar het deed erg zeer... Ik wist dat iemand de pijn er uit kon bidden en ik reed er meteen naar toe... die prevelde een en ander en ik zou er waarschijnlijk geen pijn meer aan hebben... dat was om 4 uur s'middags en wat dacht je? Ik zat s'avonds om 11 uur nog met m'n hand in het koude water omdat ik barste van de pijn... Nee bijgeloof is er voor mij niet zo... Nog zoiets sterks is dit: mensen die varkenshersenen eten kunnen nooit geen leugens vertellen... je moet er maar op komen. Zondagskind, gelukskind, en als het 's zondags regent onder de hoogmis, dan regent het de hele week. Wij moesten vroeger als we 'n tand uit hadden en we hadden die nog in de hand moesten we achterover gooien anders kon het zijn dat je geen nieuwe kreeg. Men zegt dat 'n klavertje vier geluk en voorspoed brengt en dat doet 'n hoefijzer toch ook al? Nu zul je jezelf afvragen waarom ik het hier over bijgeloof heb? Dat zal ik vertellen... Vroeger toen we 'n jaar of 10 of 11 waren hadden Sjaak van der Steen, Gerard van Loon en ik, Peer Welten 'n clubje SteWelLoo, afgeleid van onze achternamen, Steen, Welten Loon. Samen naar de bossen, samen het Liender in en we waren echte hechte kameraden... als er iets met de ene was... zou de ander bijspringen... neem nu die keer dat we gedrieen zingende naar huis liepen: "De school is maar 'n apekooi hoezee, de apen zitten twee aan twee hoezee, de grootste aap zit voor de klas... die slaat ons op de ribbekast... hoezee hoezee hoezee... hoezee hoezee hoezee"... Juffrouw de Vent passeerde ons en ze stapte af en eerst kreeg Sjaak 'n "flèr" om z'n oren, toen Gerard en ook ik bleef wachten op die "lap tigge min ôrre" van de juffrouw... We waren 'n hecht clubje... maar wat gebeurd... Sjaak van der Steen overlijdt tengevolge van 'n motorongeluk... Sjaak was 'n verwoede motorracer... Gerard van Loon overlijdt later heel plotseling... heel triest, mijn beide maatjes van school... maar wat zit hier aan vast?... ze overlijden op dezelfde datum: 19 Mei. Is dat toeval? Sjaak op 19 Mei 1979 op 34 jarige leeftijd... Gerard op 19 Mei 2007 op 61 jarige leeftijd. Gezworen kameraden toendertijd maar na de lagere school ging ik, toen we gingen verhuizen uit d'n Himmel, 'n andere kant in... de muziekwereld in en raakte ons hechte clubje in de vergetelheid maar toch, 19 Mei blijft voor mij toch 'n bijzondere dag of zou die 19 mei toch op zich niks met mij te maken hebben??

077 - DAWTRAPPE

Toen ik jong was wilde ik net als zoveel jongens uit d'n Himmel ook bij "ut Jongesgilde". Ik had er al heel wat verhalen over gehoord hoe gezellig het er daar aan toe ging, onzen Henk was er ook bij geweest. Die hadden hun blokhut in de Poldersebossen staan, achter de boerderij van Fried van den Eijnden volgens mij. Als je door het "mister Manakker paadje" liep vanaf d'n Himmel, tussen het huis van Mister Manakker en Hanneske van den Eijnden, dan zag je rechtvooruit de boerderij liggen en rechts naast die boerderij kon je door 'n pad het bos in... links lag dan de blokhut en rechts was 'n open veldje waar we spelletjes en onze balsporten deden, daar moesten we nadat we onze jassen hadden uitgedaan in de blokhut "in carrè" gaan staan zoals op de foto die op ons veldje is gemaakt toen Frans Verdeuzeldonk er bij was. De blokhut was meer voor als het slecht weer was. Toen onzen Henk erbij was droegen ze licht grijs/blauwe blousen en heel donker blauwe broeken, bijna zwart en de groep waar hij bij zat was toen de "Klokkengieters" en was het nog de jongewacht. Die naam was inmiddels veranderd in "Jongensgilde". Hoe de groep van ons genoemd werd weet ik eigenlijk niet meer.. Ooit was er 'n soort wedstrijd uitgeschreven om 'n naam te bedenken die men kon gebruiken voor 'n nieuw op te richten jongere groepje... Toen bekend werd welke naam had gewonnen was ik inmiddels onder het gilde uitgegaan en had me opgegeven bij NWC, maar de winnende naam was wel van mijn hand.. "de Patriotjes", zelf bedacht. Door de leiding van het jongensgilde werd van alles georganiseerd want het was 'n levendige vereniging, toen ook al, zo deden we mee aan wandeltochten, we hadden speurtochten, de altijd fijne Sint Maartenviering met zelfgemaakte lampionnen, er werden weekenden georganiseerd in de blokhut, elk jaar was er 'n kamp maar waar ik in dit verhaaltje over wil vertellen is het "dauwtrappen". Dat was wel 'n heel speciale aangelegenheid vond ik altijd maar daar moest ik wel de hulp van ons moeder bij hebben.. nee die hoefde niet mijn hand vast te houden, dat niet, nee die moest zorgen dat ik die zondagmorgen op tijd op was want dat was zo rond half vijf s'morgens. Dan was het nog fris en gekleed in oude kleren, warme jas en laarzen als je die had (wij hadden die thuis trouwens geen) gingen we naar de blokhut van waaruit we naar Voordeldonk binnendoor de Berken trokken met 'n grote groep kinderen met de leiding erbij en trokken we in alle vroegte over de akkers, langs de aa, door de weilanden. Martien van Rooy was onze Hopman, de baas van het spul en leiders waren de twee vaandrigs: Henk van Rooij en Theo Cortenbach, die naast ons woonde in d'n Himmel. Het was fris s'morgens en inderdaad, overal was er dauw op de weilanden en de velden, 'n prachtig gezicht en dat niet alleen maar het was ook heerlijk om zo s'morgens vroeg door de frisse dauwsluiers te lopen... Soms moesten we over sloten springen, koeivlaaien ontwijken en ook moesten we soms voor elkaar het prikkeldraad omhoog houden want we liepen het meest door de weilanden met koeien die af en toe 'ns boe riepen, ik denk om ons te verwelkomen. Toch zal ik een ding nooit vergeten... op sommige draden stond stroom die werd er op gezet zodat de koeien niet uit de wei zouden lopen.. het kastje dat die (zwak)stroom verzorgde lag vaak verscholen bij 'n sloot en maakte 'n "klakkend" geluid. Ik had nog nooit stroom gekregen door onoplettendheid met die "pikkerdroad" maar een keer ging het goed mis... Sjaak van der Steen en Gerard van Loon waar ik altijd bij was waren ook nu van de partij en omdat we moesten plassen zei Sjaak: We zullen doen wie het verste komt... dat was een van de dingen die wij wel vaker deden en we stonden bij 'n slootkant en alle drie begonnen we te plassen... de een hoger als de ander, de ander kon weer verder... maar beiden konden aan mij niet tippen ik plaste tot over de sloot tegen de prikkeldraad aan de andere kant... Tja, en dat was dus 'n schrikkeldraad... daar stond dus 'n beetje stroom op... Ik sloeg zowat achterover... Nonde sakkerdekont, ik kreeg me toch in schok in "mun dingeske"... het trok door m'n hele lijf... ik dacht dat het dingetje ontplofte... Sjaak en Gerard lachte zich te barsten en ik weet achteraf ook wel waarom ze allebei niet verder kwamen als ik... Ik ben de hele weg stiller geweest als toen we vertrokken, ik heb nooit geweten dat water en schrikdraad niet met elkaar overweg konden... ik heb het nooit meer gedaan... dauwtrappen nog wel, dat bleef gezellig en leuk.. zeker als we na afloop drinken kregen en gezamelijk onze boterhammen opaten in de blokhut... Ut Jongesgilde? "dè waar ut hillemôl"....

076 - GIEJTERIJ OF KROSBANDJE

Wie ooit mocht denken wat wij vroeger nooit gevaarlijk speelde heeft het helemaal mis want wij hadden ook zo onze eigen spelletjes... ik heb al ooit verteld van onze ondergrondse hut die in de fik vloog toen we er met 'n man of 6/8 inzaten. Dit verhaaltje gaat over ons crosbaantje dat we met vereende krachten hadden aangelegd tussen Piet Bukkems de fietsenmaker en Marinus Engelen in. Vroeger was daar de ijzergieterij van Franske van der Velden maar toen die wilde uitbreiden moest hij vertrekken uit de Hemel en zich als eerste gaan vestigen op het nieuwe industrieterrein, in dat pand van Franske van der Velden is nu de Kemie gevestigd. Toen de plek vrij kwam in d'n Himmel lag die daar braak... hoog onkruid groeide er weelderig en ook lagen er nog de hopen pikzwart zand dat bij het gieten was achtergebleven... Om wat geld bij te verdienen met de kermis zaten tientallen kinderen met 'n lepel en 'n emmertje te vroeten in het zand op zoek naar 'n soort "ijzerdruppels" die die zich zo hadden gevormd als overschot van ijzer bij het gieten... deze kleine druppels zochten we tussen het zwarte zand met 'n lepel en die deden we dan in het emmertje... als we genoeg bij elkaar hadden verkochten we die aan de oudijzerhandelaar die vroeger nog met de bakfiets op zaterdag langskwam om oud ijzer op tehalen... en zo'n emmertje "slakken", zoals wij die noemde (zie foto hiernaast), leverde vaak gauw 'n dubbeltje of 15 cent op... mooi meegenomen. Toen ik 'n jaar of twaalf was hadden we met enkele jongens uit de burrt het plan opgevat om 'n eigen crosbaantje te maken compleet met bochten en springschansen. Je moet het meer zien als 'n bobsleebaan maar dan ging die niet naar beneden maar lag wel vol bochten... op een van de weinige rechte stukken hadden we 'n grote bult zand gemaakt die we tijdens de cros moesten nemen om met enig kunst en vliegwerk weer op twee wielen terrecht te komen... Het was echt 'n prachtige baan die we hadden gemaakt op het braakliggende terrein. Op woensdagmiddag was het er erg druk... ook kwamen er wel 'ns kinderen uit andere straten om te vragen of ze 'n keertje mochten crossen zoals de Hoogstraat en de Logtenstraat maar wij, Himmelse jongens die de baan hadden aangelegd bleven de baas over ons eigen Himmelse baantje. Sjaak van der Steen, Gerard van Loon, Jantje Kersten en nog wat andere waren daar erg goed in in dat crossen... ik had zelf nog maar net 'n ouwe fiets gekregen die ik 'n jaar later zou moeten gebruiken om in Someren naar de ambachtschool te fietsen, gekregen van tante Marie uit Heusden. Het vervelende aan de fiets was dat de rem het zowat niet deed... de fiets was veel kleiner als 'n herenfiets dus uitermate geschikt om mee te crossen... Toch is het 'n paar keer goed misgegaan op onze crosbaan.. 'n jongen die op d'n Bult woonde kwam zo ongelukkig terecht toen hij de bocht uitvloog dat andere kinderen zijn fiets naar huis moesten brengen en de jongen huilend naar huis liep en naar de dokter moest die 'n sleutelbeenbreuk constateerde.. pech hebben... Wat bij mij het meeste bijbleef was het ongeluk met mijn fiets... Ik was natuurlijk goed thuis op ons baantje en we werden natuurlijk ook steeds vrijer en maakte op de hoge bult steeds meer gevaarlijkere sprongen, iets wat 'n jongen uit d'n Himmel eigen was: steeds de gevaarlijke dingen opzoeken. Op 'n woensdagmiddag was ik weer op het crosbaantje... ik had mijn "crosfiets" weer bij me... geprepareerd natuurlijk en dat hield in dat het zadel was verwijderd en 'n paar jute zakken op die plaats waren aangebracht met 'n touw over de plek van het zadel inclusief de drager achter op de fiets... dat was nu een geheel geworden... zoals je bij bromfietsen ook zag.. prachtig was dat... het leek zo echt... ik had die middag al enkele rondjes op hoge snelheid rondgetoerd en "dun bult" met hoge snelheid genomen toen het noodlot toesloeg... ik wilde weer in volle vaart ge Bult nemen wat ook lukte maar toen ik neer kwam brak mijn frame van mijn crosfiets aan de voorkant en sloeg 'n beetje dubbel... ik vloog over de fiets en met 'n smak kwam ik langs de baan terecht. Mijn benen afgeschaafd door de korte broek die ik droeg, en pijn in m'n kruis omdat ik met enig geweld op de stang terrecht kwam en ook in mijn gezicht zaten schrammen. Natuurlijk deed het overal zeer... maar hoe moest ik dit thuis gaan vertellen... Met lood in mijn schoenen liep ik op huis aan... de kapotte fiets mee slepende en toen ik thuis kwam was ons moeder gelukkig helemaal niet boos... ze zei: het moest er toch 'ns van komen Petertje, loop met de fiets maar naar Pietje Bukkems en vraag of die hem kan maken... en dat lukte wonder boven wonder... waar het frame was gebroken zaagde Piet de slechte stukken uit en maakte er 'n passende buis omheen en maakte die vast, hoe dat weet ik niet meer, of met bouten of gelast... in ieder geval was de fiets weer heel en het koste maar 'n paar kwartjes. Ons moeder maakte er niet zo'n punt van en onze vader heeft het denk ik nooit geweten of deed net of hij het niet wist, gelukkig maar. Ik heb de jutezakken er weer afgehaald en het zadel weer terug gezet... En crossen Peer?? nee nee: "krosse heb ik noit mer gedoa", trouwens na 'n paar weken kwam er 'n soort buldozer die alles vlak maakte en klaar om huizen op te bouwen.. "oons krosbandje was vurleejen tijd geworren, mer wel unnen schonen tijd geweest".... Op de foto van de fiets heb ik in beige aangegeven waar de jutezak zat om op te zitten en in rood waar het frame gebroken was... de foto hieronder van hoe 'n deel van ons 'Krosbandje" eruit zag zo ongeveer.

075 - NOA DUN DOKTER

Wie vroeger naar de dokter moest die weet dat nog wel dat het heel anders ging als tegenwoordig... daar gaat dit keer mijn verhaaltje over... ik had er altijd 'n gruwelijke hekel aan want als je daar kwam zat de wachtkamer meestal helemaal vol en wachten is iets wat je als kleine jongen al helemaal niet graag doet... 'n gruwelijk vervelend iets vond ik dat. Ik had vroeger last van eczeem onder mijn voeten en niet zo'n beetje ook niet... soms begon dat met hardnekkige zweren en die deden verdomde pijn... als je je voet omhoog hield ging het nog wel maar lopen was erg vervelend. Zo kon het ook gebeuren dat ik ieder jaar op de lagere school wel 3 weken thuis was en het vervelende was dat je die lessen zo'n beetje op eigen houtje moest inhalen. Wat die zweren betreft: daar hadden we het volgende foefje voor: daar plukte we, zoals we dat noemde, "wegeblaar" voor die langs de weg stonden. Groene bladeren en als je die op de voeten deed zorgde ervoor dat het vuil eruit trok... dan moest ik met ons moeder mee achter op de fiets naar dokter Jansen in de Wilhelminastraat en die gaf dan ook nog 'n potje "trekzalf" mee... 'n wit goedje dat de wond zuiverde en dicht maakte... Toch wil ik beschrijven hoe dat was... verband hadden wij geen en ons moeder deed voor we naar de dokter gingen 'n paar nieuwe lappen, vaak gemaakt van kapotte hemden, over de wonden maar die dingen plakte vast aan de wond en als ik bij de dokter kwam, dat had ik allang ervaren, trok die dokter die in een keer van af wat je tranen in je ogen bezorgde van de pijn. Dus deed ik in de wachtkamer de doeken alsvast zachtjes los maken zodat de dokter mij geen pijn kon doen... In de wachtkamer was het altijd muis stil... want buurten deden de mensen daar niet... tegenwoordig is dat wel anders... Als dokter Jansen, 'n goeie man overigens, en naar had gekeken deed de assistente met 'n spatel wat van dat witte smeersel in 'n kartonnen doosje (plastic hadden ze nog niet), en daag kon ik mee naar huis.... Ik heb van mijn ouwe buurjongen 'n paar doosjes gekregen om te fotograferen zodat je kan zien hoe die er toendertijd uit zagen. Na weken was mijn voet gelukkig weer beter en kon ik weer gewoon alles doen... Of ik ooit van die zweren ben afgekomen? Ja zeker, gelukkig wel... Door dokter Jansen? Nee dat niet maar toen ik 13 was gingen wij altijd naar Jan Keessen naar de kapper maar die hield er mee op en gingen we 'n paar deuren verder naar Thieuke van Nistelrooij... De kapper? Wat heeft dat met je voeten te maken Peer?.... nou dat vertel ik je nu... Thieuke was gezakt voor het diploma pedicure wat hij erbij wilde doen... maar hij had wel verstand van huid etc... zei hij tenminste... Hij vroeg me wat er aan de hand was toen ik weer 'ns binnen kwam strompelen en ik vertelde dat en liet hem dat zien... Hij ging naar achter en kwam terug met 'n smerig stinkend bruin goedje... dat smeerde hij op de onderkant van mijn voet... verbandje erom en dat moest 'n paar dagen blijven zitten... Het wonder is geschied: de zweren verdwenen en zijn nooit meer terug gekomen... "Tjeuke waar echt un woondermenneke"... Ik snap niet waarom die man niet was geslaagd voor pedicure want hij had 'n wonder verricht, je ziet wel dan er voor ons Himmelse jongens ook nog goeie kappers waren. "Nee ekseum oonder ow vuut moetege nie hebbe"........ Op de foto's helemaal boven het huis van dr Jansen met links de deur waar je zijn praktijk binnen moest en het raam dat je ziet is van de wachtkamer, rechtsboven het "wegeblad" en hier boven het doosje waar dokter Jansen de zalfjes en de pillen in deed... dr. Jansen had telefoonnummer 6 en het spreekuur was van 9 tot 11 en dat kwam omdat we toendertijd niet zoveel inwoners hadden en we hadden nog meer dokters... dat is toch geweldig... Hiernaast de twee doosjes zoals Jan Cortenbach die nog bewaarde van vroeger: links van dokter Cuijpers en rechts van dokter Jansen, "An die dokters heb ik nog dik gedaacht"..

74 - WOAR GEBEURD VIS-VURHALTJE

Nee ik ben geen "Einstein" maar ik wil toch iets vertellen over mijn bijdrage aan de wetenschap... "Gij wel" hoor ik jullie al zeggen... ja zekers.. Ikke wel... "Goa dur mer us vur zitte dan zal ik ut uitlegge en vurtelle". Toen m'n broer Theo net getrouwd was woonde hij samen met zijn vrouw Lies in de Molenstraat en hij had 'n aquarium binnen en daar zat hij vaak mee te "frotte"... Toen had hij 'n vis die hij kwijt moest want dat ding paste niet in zijn aquarium, veel te groot en ik zei.. die wil ik wel en nam het ding mee naar huis.. Het was 'n grijs/bruin uitziende vis van ongeveer 10 cm lang met grote ogen alleen het ene oog was groter als het andere en dat ene grote oog leek heel glazig, net of het 'n echt glazen oog was. Ik weet dat het ongeloofwaardig lijkt maar toch ga ik je 'n waar verhaal vertellen... Ik had de vis in 'n anderhalve liter wekfles gedaan voor de eerste nacht, die wij nog boven op de vliering hadden staan van vroeger voor het inmaken van groenten. Natuurlijk heb ik de dag later 'n mooie glazen pot voor hem gekocht en ook 'n potje voer met 'n beetje groene sliertjes voor in zijn nieuwe huis, het geheel had ik mooi afgemaakt met witte steentjes op de bodem. Hij stond op het nachtkastje naast mijn bed... Ik gaf hem elke dag eten... maar op 'n nacht gebeurde er iets heel raars... ik had net de lamp uit gedaan om te gaan slapen toen ik opeens zachte tikjes hoorde... Niet wetend wat het was dacht ik: dat het misschien wel van buiten af kwam... draaide ik me om... en toen weer.. weer die tikjes, iets tikte tegen 'n glas of zoiets... ik maakte de overgordijn 'n beetje open en liet het maanlicht binnen schijnen en toen ik naar de viskom met de vis erin keek zag ik dat hij met zijn oog tegen de glazen wand botste... keer op keer tikte hij daar met zijn (glazewn) oog tegenaan... Ik kneep in m'n arm om te kijken of ik niet droomde... nee hoor... het was echt... de vis, ik noemde die Blubber, tikte steeds tegen het glas maar als ik de lamp weer aan deed stopte hij. Ik denk dat mijn broer dit nooit heeft geweten want ik had wel 'n heel speciale vis... echt speciaal... het vervelende was dat niemand me geloofde... Nou ja, ik weet dat het wel zo was... Toen op zekere dag begon ik aan 'n experiment... ik leende van m'n moeder 'n vingerhoedje die men vroeger gebruikte bij het sokkenstoppen, nam 'n emmer "scherp-zand" mee naar boven en elke dag haalde ik een vingerhoedje water uit de fles... en deed er een vingerhoedje zand voor in de plaats... weken, maanden gingen voorbij... nog altijd tikte Flubber tegen de glazen rand als het donker was... ooit zelfs zo hard dat ik er niet van kon slapen... Toen op 'n dag gebeurde het ongelofelijke van mijn experiment.... het hele water was op en de vis schoof door het witte zand... (zie foto), echt 'n ongelooflijk gezicht... Ik durfde het tegen niemand te zeggen want ik was bang dat men mij zou uitlachen, hij had zich duidelijk aangepast hij voelde zich, om het zomaar te zeggen: "as unne vis in ut watter, alleen bij hum waar ut zand"... Blubber voelde zich kennelijk heerlijk in het witte zand... Nu zal iedereen zich afvragen wat er met de vis is gebeurd... bij het zuiver maken van de zandkom deed ik de vis zolang in 'n bak water... toen ik alles klaar had en de vis weer in zijn zand wilde zetten bleek... "blubber te zijn vurdronke"..

073 - UNNE RÒZZEKRANS

Wie nog 'ns effe terug denkt aan vroeger, de tijd dat de kerken nog vol zaten, op zondag wel 4 keer om de mis te volgen, die zal ook nog wel weten over de rozenkrans bidden.. bij ons heet dat "ut rozenhoedje". Op mijn 6de toen ik de eerste communie deed kreeg ik van m'n peet-tante 'n kerkboek en 'n rozenkrans.. toendertijd was dat normaal maar ik praat dan ook over ruim 60 jaar geleden, het makkelijke was dat je tijdens het rozenhoedje bidden goed bij kon houden "wor deddege geblivve waart". Toen ik bevriend was met Henk van de Waarsenburg, die in de Hoogstraat woonde toen, werd er ook zeker een keer per week s'avonds de rozenkrans voor de dag gehaald en vader Toontje bidden dan voor, vaak ging ik pas naar toe als ik zeker wist dat ze dat achter de rug hadden en henk zorgde meestal wel dat hij er niet bij hoefde te zijn, die zag dat net als ik ook niet zo zitten. Achteraf denk ik wel 'ns: zouden we er slechter van zijn geworden? ik bedoel met dat rozenhoedje bidden? ik denk het niet... want ook met kerst naar twee missen en het lof ben ik niet slechter geworden... eerder beter want wij hadden respect voor onze ouders... als die wat zeiden dan was dat waar, of dat nu was of niet, zij hadden gelijk. Een rozenkrans of paternoster is een gebedssnoer in gebruik in de Katholieke Kerk. De rozenkrans heeft 5 grote en 50 kleine kralen en wordt gebruikt voor het rozenhoedje. Dit gebed bestaat uit het bidden van het Onze vader (15 maal) en het Weesgegroet (150 maal) door de rozenkrans driemaal te doorlopen. Het bidden van 150 maal een Weesgegroet is in feite een vereenvoudiging voor het gewone kerkvolk dat de 150 psalmen niet uit het hoofd kon opzeggen, zoals de kloosterbroeders dat wel konden. De rozenkrans dankt haar naam, volgens de katholieke overlevering, aan een openbaring van Maria zelf, iedere keer dat een Weesgegroet wordt gebeden, schenkt men haar een mooie roos. Elke complete rozenkrans is, zo heet het, voor haar een kroon van rozen. Mijn rozenkrans van vroeger was van hout.. de kraaltjes tenminste en die waren groen van kleur... het was niet zo'n groot ding zoals je die wel 'ns zag. Het meeste over de rozenkrans bidden is m'n bijgebleven als er iemand dood was... dan was er drie dagen s'avonds rozenkrans bidden in de grote kerk... s'winters steenkoud binnen en dan deed de koster de voorbede... Hij zat geknield vooraan ergens bij de banken en dan bad hij het rozenhoedje... Ik vergeet dat nooit meer als koster Henk Verspeek de rozenkrans voor bad, (drie keer het hele ding rondbidden). Echt, je kon er geen snars van verstaan... maar goed dat we wisten dat het "Weesgegroetjes", "Onze Vaders" en "Oefening van Berouw" in voorkwamen... de koster bad prevelde wat onverstaanbare woordjes tot hij ineens "schooooot" zei, dan wisten we dat we het tweede deel van het weesgegroetje moesten bidden... en dat duurde totaal zo'n half uur en dat drie dagen achter elkaar. Op de Vorreldonkse school had juffrouw de Vent "dur òk un hèndje van" om het rozenhoedje te bidden. De rozenkrans heeft echt veel goeie kanten... lees hiervoor onderstaande gedichtje dan weet je hoe het in elkaar steekt... en wat er in staat?............ "dè is hìl zeker wòr of je naw gleuft of nie"..... je moet er maar 'ns goed over nadenken dan kom je tot dezelfde conclusie...

072 - LÉÉS BÛKSKES

Vroeger hadden we die ook al de blaadjes waar je op geabonneerd kunt zijn en die elke week of maand kreeg.. tegenwoordig kan je alles op internet vinden en de bladen moeten er veel moeite voor doen om het hoofd boven water te houden. Toen ik nog klein was hadden we er geen geld voor, bij ons moest gegeten worden en werden de eindjes aan een geknoopt om maar enigzins rond te komen. Maar later waren ze bij ons thuis toch ook geabonneerd op twee weekbladen: Margriet en Revue, voor 'n paar centen meer kon je er ook de Donald Duck bij nemen maar dat hadden wij niet. Op school kon je je eigen ook aanmelden voor 'n blad... de Okki was er voor de kleintjes en de Taptoe voor de grotere jeugd. Hiernaast nog 'n paar oude blaadjes van toendertijd. Maar om terug te komen op de Margriet, het blad wat nog altijd bestaat, en de Revue.. later Nieuwe Revue dat ontstond in 1968 als voortzetting van Revue en de Katholieke Illustratie en ging vanaf dat moment onder de naam Nieuwe Revu verder. Ik weet nog toen ik 'n jaar of 14 - 15 was en wij al jaren weer geabonneerd waren op Margriet en Revue die elke week door Leo Janssen die toen op de Kruiskensweg woonde, bij ons werd afgegeven en door ons moeder werd betaald. Ik weet niet meer precies hoe veel het was. Mijn verhaaltje gaat over de tijd dat onze Sjaak net getrouwd was en in de Burg. Wijnenstraat woonde bij z'n schoonouders boven. Die trouwde bij ons als eerste. Ik weet nog dat een van ons oudste meisjes zei dat de Margriet en Revue 'n aanbieding hadden want als je abonnee werd kreeg je drie mooie boeken.. maar ja, wij waren al lid en dat zat onze vader niet lekker... hij had gelijk want tegenwoordig gaat dat ook zo.. abonnees krijgen niks en nieuwe leden krijgen vanalles. Toen moest Leo bij ons op het matje komen.. en onder het genot van 'n bakje koffie kwam onze vader met het volgende: Leo zei hij, we gaan stoppen met het abonnement.. hoelang van te voren moeten we opzeggen?... nou zei Leo ik geloof 'n maand... oke zei pa, dat doen we dan maar... Jammer zei Leo want de Weltens zijn altijd goeie klanten geweest en altijd netjes betaald. Ja zei onze vader maar ik ben nog niet klaar... Ik ga onze Sjaak bij je aanmelden... Leo was even van de kaart, even snapte hij het niet... Nou zei onze vader om het op 'n rijtje te zetten doen we het volgende: Wij stoppen ons abonnement, onze Sjaak wordt nieuw lid em ontvangt van jullie de drie mooie boeken... maar je moet de boeken en de bladen niet bij onze Sjaak afgeven maar alles gewoon hier want ik betaal die net als eerst... Even werd het stil in huis maar toen moesten we allemaal wel lachen... Leo keek even of hij water zag branden en toen in eens zei hij: "Och Driek, naw snap ik ut". We hebben er allemaal om gelachen, Leo ook... "Goe bedaacht Driek zittie nog toen ie weg ging"... Alles is zo gegaan zoals onze vader had bedacht en toen onze Sjaak drie maanden lid was, want dat was de tijd dat je lid moest blijven om de drie boeken te mogen houden, werd alles weer omgezet naar vroeger... Of we toen weer boeken kregen?? Hahaha, ik denk het niet, "mer zeker weten doew ik ut nie"....

In zwart/wit de allereerste Margriet die er werd uitgegeven de andere foto's zijn ook allemaal "Oudjes".

071 - DE VIJF GEBOOI

Wie Asten zo'n beetje kent van vroeger die weet nog wel dat er de winkel was van Jamin van Gerrit Joordens en wij gingen daar bijna iedere zondag naar toe... voor ons moeder soms koekjes halen en voor ons zelf voor 'n dubbeltje (ons zondagsgeld) snoep... ik pakte altijd hetzelfde... van die zwarte bollen die 'n erg lekkere smaak hadden. Als we geluk hadden kregen we er 13 maar normaal gesproken maar 12. We gingen altijd te voet... van ons huis, Himmel 57 en vroeger Himmel 31 en dan liepen we tot bij van Baar, langs de boerderij van Leo Kuijpers, cafe de Waag, "wij zeen altijd Bertha Zengers mer ut was toch gewoon Sengers" dan verder langs het snoepwinkeltje van Lauwke van de Heuvel, "Lauwke Plek"... dan op de hoek bij 't winkeltje van van Eersel en daar staken we de weg over naar Jamin. Als we terug gingen liepen we langs slagerij Mikkers, langs cafe Zegers (ook ooit zat er Pegge en Eiland in), langs de elektrowinkel van Has Manders en dan staken we bij de vijf gebooi de weg weer over, d'n Himmel in. Vijf Gebooi?? Jaja zo noemde ze die vijf kleine huisjes die lagen tussen de smederij van van Bussel en de klompenmaker van den Heuvel in. Waar je nu bij de Aldi het parkeerterrein op gaat ging je vroeger naar de smederij van van Bussel en langs van den Heuvel was de slagerij van van Kemenade en iets verder de schilderswinkel van Beks. Maar we hadden het over de vijf gebooi... Ik heb me vaak afgevraagd waarom men die zo noemde... Ooit heb ik zelfs gehoord dat ze van mijn opa waren.. de vader van onze vader maar dat zal wel niet waar zijn maar toch heeft 'n broer van onze vader er ooit gewoond... zou dus toch nog kunnen. Ik ben er altijd van uit gegaan dat het "de vijf geboden" waren en geboden op z'n Astens werd gezegd.. Gebooi. Nu sprak ik kort geleden mijn nichtje uit Bakel en die vertelde me het verhaal zoals zij het had gehoord maar wij beiden zijn er toch niet van overtuigt dat het zo is. Haar vader is Piet van Helmond en je weet wel dat die tak van de familie van Helmond, "dun Booi" worden genoemd.. in het Himmeleindje woonde er vroeger ook eentje van, 'n broer van Piet van Helmond, Toon van Helmond. Ik kan me goed herinneren dat men zei: "Piet d'n Booi" d'n aannemer, z'n broer Harrieke d'n Booi en op huisnummer 8 in d'n Himmel woonde Thieuke van Helmond, de vijfde weet ik helaas niet. En die naam d'n Booi had alles te maken met de naam van de vijf gebooi. Het zat n.l. zo: de vader van Piet d'n Booi, z'n voornaam weet ik helaas niet, was altijd postbesteller geweest en iemand die post rondbracht noemde men gewoon 'n postbode, dat is altijd zo geweest maar postbode "op z'n Aastes" is postbooi... Iedereen zei dat altijd.. "kiek dor heddege de postbooi". De vader van Piet kreeg dus net zoals zoveel mensen vroeger hadden, 'n bijnaam, d'n Booi. De goeie man had wat centen gespaard en hij had vijf zonen... en er was daar 'n mooie bouwplaats vrij waar best 'n rij woningen zou kunnen staan, voor elke zoon eentje... 'n rij van vijf.. en daarom werden deze huisjes toen ze klaar waren de "Vijf Gebooi" genoemd.. de vijf huisjes voor de jongens van Helmond, de jongens d'n Booi. Op dit moment zijn het eigenlijk nog maar vier gebooi want Harrie Verdijsseldonk, de man die alles weet van Asten en op en top Nostalgie is... uitgerekend Harrie maakte er van de twee voordeuren die hij had en maar eentje van. Zo zijn de vijf er nu vier geworden... Dat was het verhaal achter de "Vijf Gebooi"..... Foto boven zoals het er vroeger uitzag... en onder dat van nu... en je ziet Harrie z'n fiets nog voor zijn huis staan...

Nu zijn we toch niet zo zeker dat het zo is maar zoals gezegd hadden wij het ook maar van horen zeggen... Toch geef ik nog wat informatie over die vijf gebooij... Ik heb hier 'n platte grond uit 1895, kleine plattegrond links, en daarop zie je duidelijk dat de huisjes er toen nog niet stonden... Ook de onderste kadasterplattegrond geeft dit aan. Op het kleine plaatje rechts staan ze er wel en is uit 1936. Wat er wel stond was het huis op de hoek van de Emmastraat en de Julianstraat: Antoon Mikkers. Later zou hier Harrie de opvolger komen wonen en nu is het "Letters Enzo". Wat nu cafe zaal Zegers/Classics is was vroeger de bierbrouwerij van Jan Leenen en dat was tot 1920, Brouwerij "de Kraan". Jan Leenen begon later 'n bedrijf in boomkwekerijen. Dan kwam smid van Bussel maar die was er toendertijd ook nog niet... In de vijf gebooi kwamen later wonen: Kareltje "d'n Booi" van Helmond, de Weduwe van Bussel, in het middelste mijn opa (de vader van mijn vader Driek Welten) Kobus Welten, de familie Berkvens en als laatste broer en zus Verberne. Uit 'n boekje maar veel later heb ik de volgende namen: huisnummer 43 en 45, Karel Bakens en in het middelste huisje op nummer 47 mijn oma, de (stief)moeder van mijn vader, Theodora Welten - Lammers. De vader van mijn vader was al gestorven in 1921 toen mijn vader 20 jaar oud was en de eigenlijke moeder van mijn vader was Beth Meulendijks die overleed op 28 jarige leeftijd toen mijn vader nog geen drie jaar oud was... Na het overlijden van de moeder van mijn vader trouwde zijn vader met Theodora Lammers... en die woonde lange tijd in het middelste huisje, Volgens mij woonde ook de broer (lees: halfbroer) van mijn vader daar, Bert Welten die later in de Logtenstraat kwam wonen. Misschienb dat we met deze informatie ook weer wat kunnen om er achter te komen waarom die vijf huisjes de "Vijf Gebooij of Gebooi" worden genoemd.

Toon Geenen heeft dit alles nog 'n voorgelegd aan zijn moeder, Anneke Geenen - Stevens die van kinds af aan op Hemel 6 woonden en die dacht ook dat het verhaal over "van Helmond, d'n Booi" niet klopte. Ze dacht eerder aan iets Christelijks... "de vijf Geboden"... op z'n Astens gezegd "de vijf Gebooi".. Dat de huisjes ooit van de vader van mijn vader konden zijn geweest, wat ik ooit heb horen zeggen, kon Anneke wel aannemen want m'n opa scheen "dur béést werrum bij te zitte"...

Ik hou jullie op de hoogte want ik wil het persé weten...

.............

070 - DE DRIE-EEN-HEID

Voor hun die op Christelijke school hebben gezeten zoals wij en iedere week 'n keertje "les" kregen van de kapelaan of 'n andere geestelijk, die weten wel wat ik bedoel als ik het heb over de Goddelijke Drie-Een-Heid. Dat betekende dat er in God drie personen zijn: God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Als men dat uitlegde met 'n tekening erbij dan was dat 'n afbeelding van God de Vader daaronder de Zoon en op de achtergrond 'n duif die de Heilige Geest voorstelde, het werd ook wel "de Drievuldigheid" genoemd.. zie kleine foto hiernaast. Op de Vorreldonkse school was dat ook al zo... toen ik als klein manneke naar school ging kregen we godsdienstles van de kapelaan die verbonden was aan de parochie in Asten, aan de kerk. Ik ken nog wel enkele namen... Burghouds, de Kleijn, Kamp, Pulles, van Hoek en Coenen om er maar enkele te noemen want het waren er zeker meer. Elke week kregen we tenminste een keer godsdienstles en ik vond dat altijd wel leuk.. de kapelaan vertelde vaak verhalen van vroeger en maakte die dan ook extra mooi vaak met 'n tekening erbij op het bord.. Maar eigenlijk wilde ik het hebben over 'n andere drievuldigheid want dat was weer heel iets anders. Deze week herinnerde me er iemand nog aan en zei: Peer weet jij dat op Voordeldonk op de Henricusschool ook 'n echte drie-een-heid bestond? Even moest ik nadenken en toen wist ik het weer... niet dat ik er zelf echt mee te maken heb gehad maar ik had er wel ooit over horen vertellen en daarom ging me na meer dan 60 jaar toch weer 'n lichtje branden... Dat was zo namelijk, in het begin was mister Dibbits hoofd van de school en volgens mij was juffrouw de Vent "dun baz" als die er niet was. Vaak moesten er over de school beslissingen worden genomen aangaande het schooljaar... aantal leerlingen, commnunies doen, vrije tijd.. lesmatrialen etc etc. Normaal werd dat gedaan door het hoofd der school maar mister Dibbets deed dit altijd in overleg met zijn rechterhand.. Juffrouw de Vent... En dat niet alleen, want omdat het 'n katholieke school was werd alles ook nog 'ns in overleg gedaan met de deken en dat was toendertijd deken van Hout. Omdat deze drie samen beslisten over het wel en wee van de school werden die in de volksmond de drie-een-heid genoemd... geen Goddelijke, maar gewoon de "Drie-Een-Heid" van de Vorreldonkse school.. De oudere onder ons zullen dat zeker nog wel weten en als ze het waren vergeten zal nu ook bij hun wel weer 'n lichtje gaan branden... De Vorreldonkse Drie-Een-Heid... (zie de foto) mister Dibbits, juffrouw de Vent en deken van Hout. "Schôn um nog us an trug te denke"...

069 - VIJFENZESTIG, PENSIOEN

Als je 65 bent geworden dan ga je normaal gesproken met pensioen, normaal gesproken zeg ik want over 'n paar jaar is dat alweer even anders... wat Drees vroeger voor ons oudere in het leven riep gaat 'n stel klojoos zo maar veranderen... maar goed daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Dit jaar, 2013, zijn 'n paar bekende 65 jaar geworden... Henk Caris en m'n broer Frans Welten en we hebben er lekker op gefeest.. en ze hoeven niet meer te werken.. klaar... "gin geleuter mer an de kop".... Toch is er dit jaar nog iemand die 65 jaar jong gaat worden... 'n hele bekende van ons... want wie is er niet groot mee geworden. Aha nu gaat er 'n lichtje branden. Een van de bekendste merken bestaat 65 jaar en dat het merk nog steeds bestaat zijn we erg blij want nog altijd is 'n boterham ontzettend lekker als je dit er op doet, precies... Pindakaas. Mensen kenne toch allemaal die reclame van Pieterke.. die niet kan voetballen maar wel kon zwemmen met zijn boterham met pindakaas bij zich... Wij hadden die thuis ook altijd al... gelukkig want ook wij zijn er groot mee geworden... we aten niet altijd spek.. nee nee we hadden ook jam, "van die goeiekope dé wel want bij ons zaten er geen heel kurze of stukken aardbei in"... en daar was ik trouwens echt heel blij mee want ik moet die rommel niet op mijn boterham hebben. Ook maakte ons moeder chocolade boter... pakje boter, suiker en cacoa en dan maakte ons moeder er 'n smeuige smeerbare chocolade boter van met 'n vork, 'n mixer was er niet, nog sterker, het woord bestond niet eens en die dingen waren nog niet eens uitgevonden. Ja vroeger was het wel even behelpen maar die chocolade boter die ons moeke maakte was duizend keer lekkerder dan de chocolade-pasta die er in de handel was... Met pindakaas lag dat natuurlijk wel even anders... ik heb het nu over de echte pindakaas, van Calvé. Om haar 65e verjaardag te vieren, verstopt Calvé vanaf 7 oktober drie weken lang speciale jubileumpotten door het hele land en de potten zijn te vinden in de supermarkt, maar ook op bijzondere plekken verspreid door het land. Gedurende de week worden er via de Calvé Pindakaas-website hints gegeven over de verstopplekken. De vinders van de potten kunnen op de website melden dat ze zo’n unieke pot hebben gevonden. "Iedereen die de pot vindt die wint", is het motto van de zoektocht. Want pindakaasliefhebbers die deze unieke jubileumpotten vinden, winnen een onvergetelijke dag in de Calvé Pindakaasfabriek. Kijk daar moet je wel mee uitkijken want ik ben ooit in 'n fabriek geweest waar ze appelmoes maakte... en ook in Geldrop bij de "pipperkoekefebriek".. nondepie ik heb tijden geen appelmoes of peperkoek gegeten... Maar goed.. met pindakaas zal het wel meevallen. Pindakaas komt oorspronkelijk uit de VS en heet daar peanut butter. Calvé mocht in Nederland het product geen pindaboter noemen, want alleen echte roomboter mag boter heten. Na lang nadenken werd de naam pindakaas bedacht, in lijn met leverkaas dat ook een broodbeleg is waarin helemaal geen kaas zit. In 'n pot van 350 gran zitten 770 pinda's... en? In Nederland worden per week ongeveer 400.000 potten Calvé Pindakaas leeggegeten, dat zijn ruim 20 miljoen potten per jaar. Ja ja we zijn er allemaal groot van geworden... en het was lekker en het blijft lekker....

068 - RARA, VURNAME

Het kwam eigenlijk toen ik de verslagen van NWC zat te lezen dat ik dit stukje hier schrijf want wat zijn de verschillen toch groot met vroegertijd. Neem nu de namen van de selectie van ons eerste, of in ieder geval de namen van de jongens die er meespeelden en dan bedoel ik de voornamen: Gijs, Ralf, Bas, Tom, Martijn, Ruud, Juul, Rob, Youri, Luuk, Jeroen en Sander om er maar 'n stel te noemen. Wat hadden wij vroeger dan toch heel andere namen... zeker heel vroeger want in 45/46 hadden we de volgende mannen in ons eerste staan: Cor, Louis, Jan, Martien, Nol, Riny, Piet, Harrie en Toon. De namen van de jongens uit de jaren 60 waren o.a. Henk, Leo, Gerard, Harrie, Christ, Thieu, Eddie, Peter, Frans en Toon. Natuurlijk kan het ook niet anders want vroeger waren de namen echt wel wat anders als nu... als ik kijk in d'n Himmel en dan pik ik er zo maar 'n stel tussenuit.. Theo (Eijsbouts), Julianus (Martens), Thieu (van Helmond), Jan (Meulendijks), Gerrit (Peters), Piet (Joosten), Ture (Slaats), Hendrik (Vervoordeldonk), Willem (Leenen), Hein (van Heugten), Toon (van Seccelen), Ber (Caris), Marinus (van der Wallen), Huub (van den Burg), Sjaak (Verheijen), Ties (Mennen), Graard (Verdeuzeldonk), Tinus (Cortenbach), Driek (Welten), Bert (Hoefnagels), Frans (van Baar).... er waren natuurlijk nog veel meer mensen die dezelfde voornaam hadden neem b.v. Willem Leenen maar je had ook nog Willem van Heugten die vlak bij Toon van der Steen woonde en dan Willem van Heugten die vlak bij ons woonde en niet te vergeten Willem Vaes. Ook op school was dat al zo... hebben ze nu namen als: Milan, Sam, Levi, Daan, Finn, Lars, Bram, Ruben, Luka, Sven, Kyan, Niels, Nick, Justin, Quinn en Robin... Bij mij in de klas zaten b.v.: André van Brussel, Jan Cortenbach, Peter van Heugten, Gerard Bukkems, Wim van Bommel, Harrie Franssen, Toon Hoeben, Gerard Cortenbach, Henk Verheijen, Sjaak van der Steen, Harrie van Bussel en Thieu van de Mortel, toch wel iets anders klinkende namen dan nu... ook het vrouwelijke schoon had 'n heel andere naam... enkele namen van de moeders uit d'n Himmel zijn: Grada, Miet, Anna, Leen, Drika, Beth, Ciska, Nel, Bets, Sien, Stien, Truus, Tonna en Dien. Maar dat kwam ook wel omdat vroeger de mensen werden vernoemd naar Heilige... Tegenwoordig is dat er niet meer bij.. wel worden kinderen vaan naar hun ouders vernoemd... kijk maar bij ons.. de dochter van ons Ellie (Anita), van ons Jo (Ankie) en van onze Sjaak (Anjo) en van ons Annemieke ( Angelique) zijn allemaal afgeleid van de voornaam van ons moeder: Anna... Tegenwoordig zijn de populaire meisjesnamen: Tess, Emma, Sophie, Julia, Lisa, Saar, Lieke, Fleur, Lotte en Lynn... Niet dat ik ze lelijk vind maar echt mooi nu toch ook weer niet en dan zijn er ook nog mensen die er 'n tatoe van in hun lijf laten krassen... Ik zat ook nog te denken dat men namen van vroeger met die van nu bij een zou brengen... voorbeeldje: Driek en Anna: Driek en Julia Welten... Jan en Ciska: Jan en Emma Kerstens... Willem en Miet: Willem en Lieke van Heugten of Tinus en Corry: Tinus en Tess Cortenbach... hahaha ik moet er toch niet aan denken dat het zo zou kunnen zijn... gelukkig heeft elke generatie zijn eigen namen met hun eigen charme... laten we het zo maar laten, "Ik ben bleij dé ik Peer Welten heit en nie Ruben of Quinn... brbrbrbrbrb, ik krieg uttter kaaw van en ikke un tattoe? dé zal nôit gebeure... nee nee Annie, dé-kannie"....

067 - VUGGELKUSPARK, ANNIEMALIE

Toen wij klein waren gingen wij in Asten naar de speeltuin, in Asten zul je zeggen? jaja Asten had zijn speeltuin bij cafe Manders aan de Prins Bernhardstraat waar nu het Spektakel is. Achter in de tuin had men 'n paar schommels gemaakt, 'n wipwap en nog 'n paar dingetjes... en het hoogtepunt was de glijbaan en als je er in wilde om naar beneden te schuiven dan moest je via 'n provisorisch gemaakte trap omhoog klimmen en dan door de van zinken-platen halfrond gebogen goten die over elkaar waren geschoven naar beneden schuiven... 'n leuk ding was het niet maar beter als niks... aan de andere kant was 'n boom met 'n plateau en van daaraf kon je ook met 'n kabelbaan naar beneden... je weet wel zo'n ding waar je aan kan hangen en dan langs 'n kabel naar onder naar beneden komen, 'n gevaarlijk ding maar het werkte toch. De entree van die "speeltuin" was 'n dubbeltje voor de hele woensdagmiddag. Een keer per jaar gingen wij met de buurtvereniging van de Hemel naar 'n speeltuin en meestal was dat naar de Limbra-zonneweide in Elsendorp. Maar als we het geld er voor hadden mochten wij in de vakantie met ons gezin, tenminste ons moeder met de jongste kinderen ook 'n keer naar 'n andere speeltuin en een keer zijn we zover ik me kan herinneren naar de Efteling geweest, maar meestal ging de reis niet zover en wat zouden we ook, we vonden het wel oke... We gingen naar Animali en heel graag ook, "wij zin dan Anniemalie".... Je kwam binnen door 'n sprookjesachtige boog met 'n wit torentje... en je zag dan op het pad naar het restaurant allemaal stalen buizen in de grond met hangertjes boven aan waar van die papagaaien op zaten of van die beesten die er in ieder geval op leken. Ook hadden ze er kooien met vogels en op het veldje bij het fontein liepen flamingo's. Veel interesseerde ons dat niet... het ging ons om de speeltuin... en die was er ook een... Ons moeder ging ergens op 'n bankje zitten of op het grasveldje met 'n tas vol boterhammen en 'n paar flessen ranja en 'n bus vol snoepjes.. de dag kon niet kapot dacht ik dan. Helaas was dat de erste keer al wel het geval, ik was zeven en ik dacht toen al dat ik alles kon en zelfs beter kon als anderen... daar kwam ik na tien minuten al achter want ik was met iemand aan het wipwappen toen die sufferd er in eens van af ging... de wipwap klapte naar beneden en ik sloeg met mijn mond op de ijzeren steuntje voor me en mijn tand schoot door mijn lip en bloeien... "Ikke brullend noa ons moeder en die hiel dur unne natte zakdoek tegen... snuupke dur bij en ut was wir opgelost"... Ze hadden er ook, buiten mij en mijn broertjes, 'n paar apen rondlopen natuurlijk wel in 'n kooi en toen we stonden te kijken begon een van die stomme beesten met zand te gooien... verdorrie ik kon niks meer zien, m'n ogen vol zand... "Ikke wir brullen en janke noa ons moe gereend.. de natte zakdoek dur wir op.. snuupke dur bij en ik was wir verrig vur ut volgende onderdeel"... De familieschommel.. ik zat ergens aan de zijkant en de grote jongens die de schommel in werking zetten gingen zo te keer dat ik na twee minuten al zo dol was als 'n kuik... ik was ziek en mijn buik draaide van alle kanten en had de neiging om alles wat ik die dag had gegeten in een ruk naar buiten te werpen.. ik kon niks zeggen en moest wachten tot die gekken ophielden met duwen aan die schommel... toen ik er eindelijk uit kon... "Ikke wir schruwwend noa ons moeder... die veegde langs munne mond mi die natte zakdoek.. snuupke dur bij en ik kon wir an de gang"... zo ging dat de hele dag door en ons moeder had het er maar druk mee. Toen we s'avonds thuis waren lagen we moe in ons bed... ik denk dat ik geen drie minuten wakker heb gelegen... In 1990 kwam ik nog wel 'ns in Animali maar het was allang niet meer wat het vroeger was in de jaren vijftig... ik verhuurde toen muziekbanden voor achtergrond muziek aan het restaurant... Later is het park gesloten.. de man die het opgericht had was door ziekte niet meer in staat om het park te runnen en zijn vrouw kon het allemaal niet zo bijbenen... men probeerde het nog te verkopen maar ook dat lukte niet.. Alles is nu opgeruimd en men is er van plan 'n villawijk van te maken.. maar ook dat wil nu maar niet lukken heb ik vernomen.. Wij hebben in ieder geval veel herinneringen aan ons vogelpark/speeltuintje... Veel kinderen die vroeger in d'n Himmel woonden zijn er wel 'ns geweest... mooie tijd.. "Moi doar in Anniemalie". Kiek de foto's nog maar 'ns en geniet nog 'ns van het vogelpark... onderaan 'n foto van Toon Bosch toen hij nog jong was en deze foto van hem werd gemaakt in Animali... en bussen vol volk die er naar toe gingen vroeger...

066 - FAVORIEJTE, BIETELS (1963-2013)

We waren nog maar 'n paar jaar van d'n Himmel verhuist naar de Rozenstraat toen ik "ant pubere" waar. Het was natuurlijk wel effe wennen om in 'n nieuw huis te wonen.. ons Annemieke had de grootste aanpassing want die moest van school veranderen, van Vorreldonk naar de Mariaschool in de Julianastraat. Wat me vooral uit die tijd is bijgebleven is mijn 18de verjaardag. Niet dat ik 'n groot feest had of zo, nee nee want dat was bij ons niet

gebruikelijk maar mijn verjaardag was op 24 juni en drie dagen later op 26 juni schreven the Beatles hun grote hit die 'n ommekeer in het muziekgebeuren te weeg bracht. Ze waren op dat moment in 'n hotelletje in Newcastle: the Turk's Hotel. Natuurlijk moest het nummer nog wat worden bijgewerkt... In 1962 zaten wij op zondag altijd rond de radio die achteraan in de kamer stond op de naaimachine.. we luisterden naar de nummers van toen die waren ondergebracht in de top 5 van radio Luxemburg en de nummers één van toendertijd waren: Cliff Richard met The One Youngs en Do You Wanna Dance, Anneke Gronloh met Paradiso, Chubby Checker met Lets Twist Again, Elvis Presley met Good Luck Charme, Pat Boone met Speedy Gonzales en nog vele songs meer. Mijn vader kon deze muziek al niet zo waarderen.. je kent dat wel, die was nog uit de tijd van Max van Praag, Willy Alberti en de Selvera's om er maar enkele te noemen. Maar de grote ommekeer kwam met, zoals mijn vader dat noemde: "Die kwéékers uit Engeland", want zo noemde mijn vader onze nieuwe favorieten van de zwarte schijfjes... The Beatles, mijn favorieten van Liverpool uit Engeland..... Toen hij 'ns aan me vroeg wat dat betekende zei ik: beatles zijn kevers en ik had het al kunnen verwachten, als antwoord kreeg ik: "waren ze mér in de grond blieve zitte mi dé gekwéék".. Wij waren er kapot van toen in 1963 het nummer "She Loves You" werd gelanceerd op de radio... geweldig.. "op zun Aastes: Sie lôfs joe".. ik voelde me mee getrokken door die muziek en het mooie is dat het nu juist 50 jaar geleden is.. Ik was dus net 18 geworden.. kocht 'n beatle-jasje, je weet wel zo'n jasje zonder kraag met ronde hals... en ik kocht 'n paar beatle-laarsjes (zie foto hiernaast).. mijn kamer die ik eerst vol had hangen met postertjes van Willeke Alberti, Connie Francis, Chubby Checker en The Shadows werd omgetoverd in 'n ware Beatle-ruimte... behang was er bijna niet meer te zien en de liedjes die ik eerst op mijn gitaar speelde van The Blue Diamonds en Fats Domino werden vervangen door de muziek van "Mijn Kevers", The Beatles... Vandaar dat het woord Beatle-mania ook bij mij van toepassing was.. Wat ik wel raar vond was het feit dat de tophits uit 1963 kwamen van: Cliff Richard (Bachelor Boy), Anneke Gronloh (Soerabaya), Trini Lopez (America), Johnny Hallyday (Pour Moi La Vie Va Commencer) en Rocco Granata (Buona Notte Bambino), allemaal nummer één hits. En The Beatles? Tja die kwamen niet op één want, de hitlijst was inmiddels al de Top40 geworden, daar kwamen Mijn Kevers niet hoger dan 'n zevende plaats... heel raar... Van te voren, begin 1963 werd hun eerste song voor de Nederlandse markt uitgebracht: "Love Me Do" en die kwam slechts op nummer 32 en ook de andere songs, "From Me To You" en "Please Please Me" werden wel uitgebracht maar niemand schonk er eigenlijk aandacht aan en kwamen dan ook niet in de hitlijsten van Nederland voor. Voor mij was "She Loves You" de hit die de wereld op muziekgebied deed veranderen... (klik op de hoes hiernaast). Dat wij als tieners behoorlijk bezeten waren van dit "beatle-geluid" bleek wel uit de hits van de vier Liverpool boys die later in 1963 en 1964 werden uitgebracht in ons land: "I Want to Hold Your Hand", "Roll Over Beethoven", "Please Please Me", "All My Loving", "Twist and Shout", "Can't Buy Me Love", "Do You Want to Know a Secret", "A Hard Day's Night", "And I Love Her" en "I Feel Fine" om er maar enkele te noemen die iedereen van mijn generatie zich nog zeker kan herinneren. Ik was echt Beatle-gek en dat mijn ouders "ut mér kwéékers" vonden deed me niet zo veel... She Loves You is 50 jaar oud... en voor mij nog altijd 50 jaar jong... Yeah Yeah Yeah.... Nostalgie van de bovenste plank, met dank aan John, George, Paul en Ringo........... She Loves You? Thats forever.... "dé blie"....

065 - VURLORREN TIJD, BIJ DE SULDOATEN

Het zijn soms van die dingen waarvan je later zegt: potverdorrie wa stom... en het domste wat ik ooit heb gedaan in mijn 68 jarig bestaan is wel het leger... Nou had je daar zelf niet veel zeggenschap over gehad maar dom? verdomme wat was dat dom... Het begon al met de keuring.. dat gebeurde in Roermond dus wij van Asten met 'n stuk of zes jongens met de bus naar Weert en verder per trein naar Roermond en omdat we wel de ruige bink wilde uithangen dronken we 'n paar beugelflessen grolsch iets was me al niet goed bekomen was. Toen we daar aankwamen was het lange tijden wachten geblazen iets waar ik zowiezo al 'n gruwelijke hekel aan heb. De medische keuring hield in dat je lichamelijk 'n beetje werd nagekeken en de verhalen die ik ooit had gehoord gingen hier niet op... Als je bijvoorbeeld zei dat je niet goed hoorde, liet de dokter daar iets vallen en als je dan keek wist hij dat je gelogen had... fabeltjes zijn het en zeker niet op waarheid berust. Ik moest van de flessen grolsch al behoorlijk naar de wc maar de kapitein gaf geen toestemming om daar naar toe te gaan: Als je dadelijk je urine moet inleveren kan je niet omdat je al bent geweest... naar gelang de wachttijd langer werd, werd ook mijn nood steeds hoger... eindelijk kwam er 'n "hulpje" met wat glazen potjes en vroeg ons om in de hokjes te gaan die er stonden en achter de gordijnen 'n plasje te doen in het potje... Ik was blij dat in nu eindelijk verlost werd van m'n "lading"... Dit zou me nog lang bij blijven want toen ik het potje aan het vol maken was wilde ik stoppen want het zat vol... maar ik moest zo erg dat ik het niet meer kon houden, niet kon stoppen... het vocht kletterde op de grond en begon weg te lopen over de blatum die op de vloer lag... Ik schaamde me kapot... het vocht had 'n lange baan gemaakt in het hokje en mijn pot zat tot het randje toe vol... Welten opschieten hoorde ik nog en ik schudde 'n beetje uit het potje en begaf me naar de inleverplaats.. wat er geberurd was heb ik niet verteld, daasr zouden ze wel achter komen, ik hoorde even later iemand hard vloeken en ik lachen... maanden later kreeg ik bericht dat ik goedgekeurd was voor het leger... In juni 1964 kreeg ik bericht dat ik op 5 augustus moest melden bij de militaire-kazerne in Venlo waar ik twee maanden opleiding zou krijgen... Toen we uit de trein stapte die ons van Deurne naar Venlo-Blerick had gebracht werden we door 'n sergeant opgevangen en dat was Harrie Verstappen uit Asten, je weet wel de oudste zoon van Verstappen van de fietsenzaak aan de Emmastraat. Harrie kende ik goed want hij kwam ook altijd bij Franssen (45) in d'n Himmel. Twee maanden heb ik er vertoefd voordat men me overplaatste naar de kazerne in Oirschot. Daar begon echt de meest waardeloze tijd die ik in m'n leven heb meegemaakt.. Infanterie wil zeggen dat je in oorlogstijd voor aan het front moet vechten en we alles te voet moesten afleggen.. Elke drie weken hadden we wel 'n oefening op de heide, elke 2 maanden gingen we naar Harskamp voor schietoefeningen met geweer en met anti-tankwapens. In Harskamp sliepen we nog in houten barakken die voorzien waren van 'n kolenkachel... s'nachts moest dat ding ook blijven branden en dat hield in dat je ook "kachelwacht" had; het zorgen dat de kachel s'nachts aan bleef en voorzien werd van kolen als hij bijna was uitgebrand.. Je voorganger maakte je wakker en als je dan op was kroop kroop hij in bed.. zo ook bij mij maar ik was niet echt goed wakker en ben schijnbaar weer in slaap gevallen... die morgen werden we gewekt om 6 uur en was het steenkoud binnen en de leiding pluisde uit dat het tussen 'n jongen uit Limburg en mij niet goed was gegaan en ze vroegen of die jongen mij wakker had gemaakt... (hij zei Ja), "Nee nee zei ik, hij zal wel in slaap zijn gevallen"... later kreeg hij daarvoor 2 dagen licht arrest, iets wat hij mij niet in dank had afgenomen... domme Limburger dacht ik nog... hij heeft nooit meer tegen mij gesproken... Op de foto hier naast ben ik de middelste van het rijtje van drie links boven, onder mij is Rini van de Ven uit Someren en zijn broer Harrie trouwde met Nellie Hoefnagels uit d'n Himmel . Het domste vond ik dat we het ene weekend kort weekend hadden en het andere lang wat inhield vrijdagmiddag naar huis mochten en maandagmorgen terug en voor twaalf uur binnen zijn. Dat laatste ging wel maar het korte weekend?? Problemen... want op zondag gingen we altijd uit met vrienden: Geertje van den Eijnden, Hans Bekx, Henk van de Waarsenburg, Theo Maas, Martien Mennen en nog 'n stel meer. Omdat we vanaf 'n uur of drie al in de kroeg zaten moest ik om 20.00 uur met de bus maar Eindhoven en daar overstappen naar de bus naar Oirschot en door hard te lopen was ik rond tien uur op de kamer waar men "appel" had en gekeken werd of iedereen terug was. Door de drank haalde ik al vaak de bus van 20.00 uur niet en kwam te laat binnen... een keertje haalde ik hem wel maar toen de chauffeur aangaf dat we op het eindstation waren bleek dat ik in Weert stond.. Shi... de verkeerde bus... de chauffeur was zo goed om me te helpen en zette me met m'n weekendtas in de bus naar Eindhoven... Eind goed, al goed zou je denken? Mooi niet... ik kon de bus naar Orischot niet vinden en viel van zattigheid geregeld op de grond.. tot de politie me oppakte, ik denk die brengen me naar Oirschot.. helaas... naar het politiebureau om 'n nachtje te ontnuchteren... Dit grapje heeft me achteraf 6 dagen zwaar arrest gekost, 6 dagen in 'n cel met wat "varkens"-eten, twee keer per dag luchten en 'n telefoonboek om te lezen... Als ik nu in de winkel 'n "mars" zie liggen moeten ik denken aan de marsen die wij als militairen hadden... vol bepakking 20 km "klossen" ook door het mulle zand van de Oirschotse heide was geen uitzondering... een keer hadden we al 20 km gelopen en kwamen steeds dichter bij de kazerne... iedereen blij natuurlijk... maar dat ging wel over... de commandant gaf geen commando om rechtsaf de legerplaats op te lopen... maar riep.. gas-gas-gas en dat betekende dat we snel ons gasmasker moesten opzetten en we hebben nog 5 km moeten lopen met dat ding op... Die vent heb ik vervloekt.. als ik hem nu nog tegen zou komen?? helaas gaat dat niet want de eikel is er niet meer......... "Oostdorp" was 'n nagebouwde stad en daar moesten wij van het 3de peleton 'n aanval op doen.. langs je heen werden rook bommen gegooit en je hoorde door de luidspeakers knallen van granaten en geweren, het domme gedoe moest zo echt mogelijk lijken en daar kwamen wij dan aangesprint met geweer naar voren gericht en zoveel mogelijk langs elkaar lopend... m'n maatje naast me bleef 'n beetje achter ons omdat hij nogal dik en log en lomp was, hij struikelde over z'n eigen poten en trok daarbij per ongeluk aan de trekker en op korte afstand schoot hij 'n losse flodder achter mijn oor... nondeju.. deed dat zeer, ik viel op de grond en bloede als 'n rund... de jongens wilde komen kijken wat er gaande was maar de kapitein riep: "doorgaan doorgaan dit is net echt... dit lijkt de echte oorlog wel"... Dan moet je toch helemaal van de ratten besnuffeld zijn of niet? Als dit echte oorlog is moet je nog beter uitkijken dat je eigen maten je niet verrot schieten i.p.v. de vijand... De hospik (de Ehbo-man) zat ergens rustig tegen 'n boom en werd in allerijl opgeroepen... hij schrok zo dat hij, toen hij bij mij aan kwam, erachter kwam dat hij z'n tas was vergeten met ehbo spullen... inmiddels waren mijn twee zakdoeken al doordrengt van bloed en had ik naast me neergelegd en eindelijk kon de van angst spierwit kijkende hospik me gaan verbinden. Ik ben opgehaald door 'n ziekenwagen en in het ziekenhuis hebben ze de duizenden gaatjes die door het karton en kruidslijm uit de losse flodder waren ontstaan zuiver gemaakt... iets wat ongeveer 2 uur in beslag nam, dat deed echt zeer... Een ding is zeker, ik kijk wel uit als het oorlog word en zal wel zorgen dat ik niet meer te kort naast iemand loop, niemand is er te vertrouwen... En de kapitein? Als het ooit oorlog zou zijn geworden en we hadden echte kogels gehad... zou hij uit hebben moeten kijken want ik was in staat geweest om van hem 'n oorlogs-slachtoffer te maken... stomme eikel.. Door het vaak te laat komen, het schelden tegen de sergeant en het niet opvolgen van 'n bevel, heeft de diensttijd mij 54 strafdagen opgeleverd... geluk bij 'n ongeluk want bij 56 dagen zou ik die tijd hebben moeten "na-dienen".. Maar goed dat het nooit oorlog is geworden in die tijd want als ik het land had moeten verdedigen dan had 'n vijand met kattapult of pijl-en-boog nog van ons gewonnen. Nee het leger was echt iets waardeloos, Wees blij dat er nooit geen oorlog is gekomen, het 17de Infanterie Bataljon zijn echt geen goeie landverdedigers, zuipen konden ze goed en ook gevulde koeken eten en verder? "dun tijd vurlummelen"....

064 - RAVVELOTTE, BUITE SPEULE

Wanneer ik terug ga naar mijn jonge tijd, mijn jeugdjaren, en dan bedoel ik de tijd van m'n vijfde tot mijn twaalfde, dan is dat de tijd dat ik bijna naar de lagere school kon en de tijd dat ik er af ging en naar de LTS mocht voor 'n verdere opleiding… Eigenlijk zijn dat de mooiste jaren want je hebt geen weet van de grote wereld en we hoefde ons niet druk te maken want je ouders zorgden overal voor… In je jeugdjaren leerde je natuurlijk alles op school maar ook thuis. Gelukkig hadden wij genoeg tijd om te spelen en te ravotten. Toen ik jong was waren er geen computers. I-pods, tablets.. zelf tv hadden we toen nog niet en 'n radio had maar 2 zenders: Hilversum 1 en 2. En toch moet je jezelf toch ook weten te vermaken en dus gingen we spelen en deden wij vaak in de bossen, achter de school, "bij dun Bron zun dennekes" of we gingen naar de afgraving van "van Horssen" en ook de bossen en de open plekken van "dun Dreglijn" die waren erg in trek. We speelden ook bij de "Rooien Berg", bij "ut Kadaverhuiske", "op Vorreldonk" of in "ut Liender".. Ik herinner me dat als 'n geweldig fijne tijd ook al weet ik niet alles meer. Toen ik pas naar school ging, in de eerste klas herinner ik me dit nog heel goed… Op woensdagmiddag waren we vrij en dan gingen we bij ons achter door d'n hof waar onze vader groente had staan maar bij de buren bij Jan Kerstens en daarnaast bij Jan Zegers die hadden de hele plak niet vol staan en op die plekken groeide het gras hoog en kon je jezelf uitleven. De blok van drie waar Franssen, van Heugten en van Bommel woonden, die stonden er nog niet en aan de voorkant was zand weggehaald want het lag daar wat hoger… die verhoging was ongeveer 1,50 meter en was van geel zand en in die wand zaten gaten waar de zwaluwen invlogen en hun nesten hadden… (jammer dat je dat bijna niet meer ziet). Op 'n woensdagmiddag waren er veel kinderen uit d'n Himmel op de plak langs Zegers en we speelde tikkertje in het hoge gras, deden verbergen en zakdoekleggen. Niet alleen de oudere van 10 of 11 jaar, maar ook wij.. de kinderen van 6 en 7 jaar deden gezamenlijk mee. Dat was altijd leuk en op 'n gegeven moment kwam Jo Zegers met het idee om 'n sprookje te gaan spelen en iedereen kreeg 'n taak, moest iemand uitbeelden… Het sprookje dat we moesten doen was Sneeuwwitje… natuurlijk kende we die sprookjes op ons duimpje, ook al was ik jong ik kende alle sprookjes. Ik weet niet meer precies wie Sneeuwwitje was, Jo Zegers was de boze heks, Theo en Jan Zegers, Henk Welten, Leo en Harrie Franssen, Wim van Schaijk en Martien Mennen waren de zeven dwergen. En ikke? Tja.. ik was de "Spiegel"… hahaha.. Jo Zegers zei dat er ook 'n spiegel bij moest zijn want als zij vroeg wie het mooiste was dan moest ik dat beantwoorden… Ik moest tegen de wand van de afgraving gaan staan en wachten wat er ging gebeuren. Ik heb zowat niks van de rest gezien; wat die allemaal deden maar ik hoorde ze wel de hele tijd lachen en zingen enzo… Toen kwam Jo naar mij toe… ging voor me staan, keek me aan en zei: "Spiegeltje Spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste in het land"?? Tja daar stond ik dan… en ik wist niet goed wat te zeggen… Jo bleef me aankijken en herhaalde het nog 'n keer… Ik zei… Koningin, jij bent de mooiste in het land… en Jo ging lachend weg. Ik vond het eigenlijk maar niks dat spiegel zijn want ik zag niet wat de andere deden, een keer kwamen ze langs mij gelopen met 'n "knikske" op de nek gemaakt van 'n zakdoek die aan 'n stok gebonden was en ze zongen liedjes.. He ho - He ho en dan sjokte ze achter elkaar. En ik stond daar maar wat spiegel te zijn… Na 'n hele tijd wachten kwam Jo weer en ze vroeg weer: Spiegeltje Spiegeltje aan de wand, wie is het mooiste in het land?? Ik zei: Koningin, jij bent mooi… Lange tijd zei ik niks en Jo zei: Nou spiegeltje zeg het eens, je weet toch wat je moet zeggen? Ik zei: Ja dat wel maar dat gaat niet… Hoezo zei Jo.. Ik zei: Jo ik moet zeggen dat jij mooi bent maar dat Sneeuwwitje uit de bergen, uit het huisje van de zeven dwergen, duizend maal mooier is dan jij… Nou, zeg dat dan zei Jo… Ik zeg, nee dat gaat niet want ik vind Sneeuwwitje niet zo mooi als jij, ik vind jou veel mooier… Jo gaf me 'n knuffel… en zei: "ge beent un goei menneke Peterke"… Het sprookje is gewoon geëindigd en ik was achteraf toch wel trots.. Ik ben echt 'n goei spiegeltje geweest…" vroag mer an Jo as die ut nog onthaawe hi"…

063 - KEINDER, OP KAMP

Ik vertel dit verhaaltje met lood in de schoenen want eigenlijk schaam ik m'n eigen "un bietje umdé ik zôn schrikboks waar"... Het kwam zo: Ik had nog nooit ergens anders geslapen als thuis.. echt niet, nooit bij familie, vriendjes of bij kennissen. En toen ik bij de het jongensgilde was ging het dan toch eindelijk gebeuren, ik sliep 'n keer niet in m'n eigen bed.. ik sliep in het clubhuis dat toendertijd stond in de Polderse bossen en ik moet zeggen het was me goed bevallen zo'n dagje op weekend want zo heet dat als je zaterdags en naar toe gaat, de nacht daar doorbrengt en dan zondags laat in de middag weer naar huis. We hadden uiteraard maar weinig geslapen, iets wat op 'n weekend geen nieuwtje was... Ons moeder vroeg natuurlijk ook hoe het had gegaan en met "un bietje kunst en (v)liegwerk" vonden ze bij ons thuis dat ik ook wel mee op kamp mocht.. Snotvergimme, dat was het, ikke mee op kamp... Dat kamp was iets van 6 dagen en werd gehouden in het Limburgse Heijthuizen en dat kende ik wel want onzen Huub had er ooit intern op school gezeten om voor schoenmaker te leren. De boerderij was gelegen in bosrijk gebied en was familie van Martien en Henk van Rooij die onze leiders waren samen met nog wat anderen.. zoals Jan van Lieshout uit de Hoogstraat. Over deze Jan gaat eigenlijk ook zo'n beetje mijn verhaal. Rini Cortenbach onze buurjongen uit d'n Himmel ging ook mee maar als kok en keukenbediende en ook Klaasje van Oosterhout. Ze zorgde er voor dat er voldoende "mik, bôtter en zjem was" om de inwendige mens te versterken. Een avond werd uitgetrokken om onze ouders te laten zien wat we er zoal deden en we hadden voor deze ontmoeting 'n avondje ingestudeerd met sketches, muziek en zang en met voordrachten. Ik vergeet nooit meer dat Adrie van Hoek (jaja de jongere broer van Jan) 'n stukje deed ('n verhaaltje vertelde) over 'n man die was overleden nadat hij door 'n stoomwals was overreden en plat was als 'n dubbeltje en toen ze de dode naar huis wilde brengen was er niemand thuis en besloot men de overledene "oonder de deur dur te scheuve". Hij had ontzettend veel succes en de ouders lachten zich 'n hoedje. Dit alles om maar aan te geven wat we zoal deden. Maar dat ene, later in de week, zal ik nooit meer vergeten.. Op 'n avond toen het al aardig donker was kwam de leiding naar ons toe dat er iets vreselijks was gebeurd, iets met 'n inbreker en dat Jan van Liesthout hem achterna zat en of we allemaal mee wilden gaan om hem bij te staan in zijn poging dit "vervelende en gevaarlijke individu" te pakken te krijgen. Dus wij allemaal de zaklampen gepakt en achter Martiern van Rooij en de andere leiders aan rennen door het donkere bos... Als ik eerlijk moet zijn, ik, en ik denk met mij nog wel enkele meer, wij hadden het er niet zo op... De leiders schreeuwden steeds "lopen jongens we moeten die man pakken en Jan gaan helpen". En we hoorden Jan steeds schreeuwen... "ik ben er vlakbij... maar hij is gevaarlijk"... en dan weer "kom hier kl...zak, want er zijn hier wel 20 helpers onderweg"... Eerlijk is eerlijk: "ik pi..... hôst in mun boks van de schrik"... ik liep mee maar mijn hartje bonkte uit m'n klein lijfke... Het werd nog erger toen Jan riep: "oppasse want hij hí un mes bij zich".... Ik kneep m'n zaklamp nog vaster in m'n hand.. Volgens mij heb ik onderweg ook nog 'n paar weesgegroetjes lopen bidden.. en Jan bleef maar schreeuwen... "help help jongens, kom helpen, "ik kan het niet alleen ik heb hem bijna"... we renden als gekken, dan hoorde we Jan links ergens schreeuwen en dan weer helemaal aan de andere kant. Na 'n klein half uurtje merkten we dat we weer bijna op het erf van de boerderij waren... ikke blij... Toen we op het erf aankwamen riepen de leiders... Jan had hem bijna te pakken maar hij heeft zich verstopt boven op de schelft waar jullie normaal liggen te slapen... blijf allemaal hier onder staan want Jan gaat met de ladder omhoog.. Volgens mij hield ik Sjackie van der Steen goed vast, die had niet zo'n schrik als ik... We schenen allemaal met onze zaklampen op de ladder en het deurtje waar we altijd door moesten om te gaan slapen... de spanning was te snijden toen Jan de ladder opklom... langzaam, tergend langzaam klom Jan voetje voor voetje naar boven... iedereen riep "uitkijken Jan, pak hem Jan, laat je niet kisten Jan".... Toen stapte Jan naar binnen en ineens schreeuwde hij..."Ik heb hem, ik heb hem.. geef 'n stuk touw".. Een van de leiders klom met 'n stuk touw de ladder op en gooide dat naar binnen en kwam weer snel naar beneden... Even hoorde we Jan vloeken en tieren... toen kwam hij naar beneden... zijn gezicht helemaal zwart van het zand... en zei: "Hij ligt vastgebonden in 'n hoekje". Ierdereen begon te klappen en we vlogen Jan om de nek en we feliciteerde hem... Nondeju wat was ik blij dat het goed was afgelopen... iedereen trouwens... we hijgden allemaal nog na van dat rennen door het donkere bos... en volgens mij zat bij iedereen de schrik behoorlijk in de benen, bij mij in ieder geval wel... Toen ging Jan op 'n stoel staan... en werden we stil... jongens zei hij: "ut is hellemôl nie wor, dur was hillemôl niemus, we hebben ut mer vurzônne.. ut waar gewoon un bosspelleke"... Bij mij ging de schrik al bietje bij bietje weg... en Jan vroeg: "Is er iemand bang geweest"? Nee niemand, iedereen schudde nee... hahaha, "ikkenôk nie, zeeij ik"... toen ik langs Jan liep keek ik hem 'ns aan, ik zei niks, maar ik dacht: "wa beendege toch unnen boere lu.....". Toch na 'n dag hadden we hem dat ook al weer vergeven, zo ging dat toendertijd.. Op het bovenste plaatje 'n beeld hoe het er uitzag zo'n boerderij met dat deurtje boven, het is niet de echte want daar heb ik geen plaatje van.. de middelste foto is van ons kwartier (onze groep met aanvoerder Piet van Loon), het vierde kwartier waren wij en op de onderste foto staat Jan van Lieshout maar toen was hij wel al 'n heel stuk ouder.. mooie mens... "ik heb nog dik annum gedaacht"...

062 - NOA OMMEL, OP BIDDEVART

Als ik mijn verhaaltjes zit te schrijven aan de computer voor mijn website dan leef ik me weer helemaal in, in die tijd van toen, de tijd waar het verhaal over gaat. Deze keer is dat ook weer… wittege nog?? De tijd dat we te voet naar Ommel gingen in de meimaand? We waren vaak met hele clubjes bij elkaar, alleen lopen daar was echt niks aan en daar had ik dan ook 'n gruwelijke hekel aan. De mis in de openlucht had echt wel iets aparts maar dat heel stuk te voet er naar toe was toch 'n heel geklos. Toen ik nog op de lagere school zat en zo'n jaar of 10 was toen vond ik dat leuk… en we kregen dan van ons moeder 'n dubbeltje mee om bij Eijsbouts. Kuijpers of van Geffen 'n ijsco te kopen.. Die hadden alle drie 'n cafe in Ommel terwijl ze toen denk ik niet meer als 'n 800 inwoners hadden. Kinderen mochten bij de openluchtmis altijd vooraan staan, tenminste wij wel en dan kon je alles goed zien.. Bij heel slecht weer was er geen openluchtmis maar werd er 'n mis gedaan in het noodkerkje, je weet wel dat kleine witte gebouwtje wat er nog altijd staat en als noodkerk diest deed nadat de grote kerk in de oorlog door bombardementen onbruikbaar was geworden. Nooit de preek tijdens de heilige mis, vaak werden die preken gedaan door zo'n pater of missionaris, zoals wij dat noemde: "zonnen bruine pater die uit un werrum land kwam", eigenlijk was het geen preek maar hij vertelde verhalen en anekdotes van zijn werk daar in de missie… en die waren vaak heel leuk en soms heel spannend. Wat me ook altijd bij bleef was wat ik toen dacht over zo'n missionaris.. 'n pater met 'n groot bruin gewaad aan met 'n dik touw om zijn buik, bruine capachon achter op z'n rug en…… die open sandalen die hij droeg. Ik vergeet nooit dat ik 'ns bij ons moeder kwam met de vraag: "hebben die het niet koud in de winter met die open sandalen, "die moete toch steenkaaw pote kriege"? Wist ik veel dat ze in die landen daar geen winter hadden… en als ze het koud hadden dat ze dan wel iets anders aan deden… ons moeder moest toen wel lachen om wat ik vroeg… De heenweg naar Ommel vond ik nooit zo slecht maar de terugweg vond ik een van de vervelenste dingen. Als ik tegen ons moeder zei: weet je wel hoever dat is?, dan zei ons moeder… je kan uren buiten rennen en slepen en ravotten, dan kan je ook dat stukje naar Ommel heen en terug wel lopen. Och, ik ben er niks slechter van geworden. Toen we ouder waren, zeg 14, 15 of 16, dan stonden we soms wel wat te kletsen.. het enige leuke wat ik er aan vond was dat we na afloop bij Eijsbouts binnen doken om 'n paar potjes bier te drinken.. nee met 14 nog niet dan pakte we 'n sneeuwwitje. Al met al was het eigenlijk nog helemaal niet zo verkeerd.. Duizenden en duizenden mensen zijn ons voorgegaan, Ook die mensen die toendertijd in d'n Himmel woonden en diezelfde aantallen komen nu nog elk jaar naar Ommel. Een ding kan ik me ook nog heel goed herinneren.. Vlak voordat we uit d'n Himmel naar de Rozenstraat gingen verhuizen ik denk zo rond 1960/1961 gingen we met 'n stel vrienden ook weer te voet naar Ommel, dat hadden we s'zaterdags afgesproken. De hele morgen regende het al, het water viel met bakken uit de lucht… zoals onze vader vroeger altijd zei: "ut regend aaw wijve". Ik dacht die morgen, we zullen wel niet gaan vanwege het slechte weer maar m'n ouders stonden erop dat ik zou gaan. Net voor de afgesproken tijd dat we zouden aanlopen hield het op met regenen… heel raar want de lucht bleef even donker als van te voren.. alleen het was droog. Wij naar Ommel en ook tijdens de openluchtmis was het droog… nog sterker… ook op weg naar huis was het de hele tijd droog… en toen we weer thuis waren en bij ons voor het huis onder de boom stonden begon het plotseling weer te regenen als s'morgens, "en nog nie zon bietje".. dit zal ik mijn leven niet meer vergeten… zou het dan toch zijn dat Maria………………..?? Op de foto helemaal boven: het beeldje waar het allemaal om gaat. De middelste foto zitten mensen geknield tijdens de mis die werd gedaan in de Maria-grot, 'n replica van de grot in Lourdes. Hieronder 'n plaatje van de noodkerk en van de processie zoals die er nog ieder jaar is in ons Ommel.

061 - MI ZESSE, OP VUKKANSIE

Tegenwoordig gaan jonge tieners al samen op vakantie, als ze jong zijn, zo rond de 14/15 jaar mogen ze al zonder ouders met vriendjes of vriendinnen met 'n bus of vliegtuig naar warme oorden... Dat was vroeger wel even anders, je moest zeker al wat ouder zijn "um alleen op vukkansie te mugge"... Dit verhaal gaat over onze vakantie toen we nog vreeje.. Annie en ik en we gingen 'n week weg met Henk Caris en Ria Bankers en het zusje van Ria met haar vriend; Tiny Bankers en Piet Maas. We gingen toendertijd ook altijd samen uit, meestal naar de Kroon in Asten naar de danszaal. Dansen deden wij niet veel maar drinken des te meer.. De gezamelijke reis zou gaan naar Luxemburg.. 'n echte bestemming hadden we niet daar, we gingen eigenlijk "op de bonne foi"... We hadden net Asten kermis gevierd, waren nog 'n beetje duf in de kop toen we met mijn auto, 'n mercedes benz uit '57 en dat was een mooie auto maar met mankementen, dat gaf eigenlijk niks.. we hadden de grootste lol toen we onze reis begonnen en aankwamen op ons eerste rustplaats... net achter Maarheeze in 'n wegrestaurant want we hadden allemaal wel zin in iets te eten en veel zwarte koffie. Het ging echt schon, we hadden lol in die grote mercedes met de drie dames op de achterbank en de mannen voor op de doorgetrokken voorbank want ook die was uit één stuk.. plaats genoeg... Het kon eigenlijk niet mooier zijn en dan... jawel, dan slaat het noodlot meestal toe, zo ook bij ons. Met 'n geweldige knal ergens van onder de auto, we schrokken ons te pletter, kwam de wagen al krakend, schurend en piepend tot stilstand... we zagen zelfs wat rook omhoog komen.. zo vlug als maar enigzins mogelijk was verlieten we het voertuig onder luid gegil van de dames om op 'n afstand toe te zien dat de rook minder werd en we aan 'n eerste inspectie konden beginnen... De aandrijfas die uit twee delen bestaat en met 'n driepoot in rubbers met elkaar verbonden is zorgt voor de overbrenging naar de as van de wielen achter en deze driepoot was kapotgeslagen en de aandrijfas was losgeraakt, schuurde over de weg en sloeg af en toe met luid geknal onder tegen de bodemplaat waar de dames met hun voeten zaten... mooi, daar stonden we dan op 'n zondag dat alles gesloten is, op 'n autoweg waar we niet afkonden en waar 3 wegen met evenzovele rijbanen naast elkaar lagen... De anders zo slimme Henk Caris kon op dat moment ook geen oplossing bedenken dus zijn Henk en ik zijn te voet de wegen overgestoken, naar het eerstedorpje gelopen dat we tegen kwamen en bij de enige autogarage die het dorp had aangebeld maar er werd niet gereageerd... wat wil je ook op zondag. Dus 'n telefooncel gezocht, mobieltjes bestonden toen nog niet, belde we de wegenwacht maar en daar moesten we 'n heel tijdje op wachten en dat duurde en duurde... Om de tijd te doden hadden we 'n tafeltje uitgeklapt met tuinstoelen en koffers die als zitplaats werden gebruikt en wij aan het kaarten... De man van de wegenwacht die na 'n hele lange tijd was gearriveerd kon niet veel uitrichten alleen de stang vastmaken zodat deze niet meer over de grond sleepte... repareren was zowiezo niet mogelijk. ... We waren nog maar net aan het overpeinzen wat te doen arriveerde de politie en zei dat we voor de avond zou vallen daar weg moesten zijn.. "bedenk maar wat" zei die man nog... dus zat er niks op dan ik achter het stuur en de rest, Piet, Henk, Ria, Tiny en Annie duwen... dat hebben ze 500 meter volgehouden want bedenk wel... Limburg is 'n heuvelland dus eraf gaat goed... maar omhoog?? niet te doen. Toen ons de moed enigzins in de schoenen was gezakt kwam de redding. Een erg aardige man stopte en ook zijn zoon die achter hem reed stopte zijn VW-kever en na de uitleg zei die man.. Maak maar 'n kabel aan je auto dan trek ik hem naar Maastricht en parkeren je auto bij de hoge flats waar s'nachts bewaking is... natuurlijk was dit 'n grote uitlomst... prachtig van die man maar toen kwam er iets wat mijn leven lang zal bijblijven... Omdat we beiden geen sleepkabel bij ons hadden pakte hij 'n stuk touw uit de auto bond dat aan mijn auto vast en het andere eind aan zijn trekhaak en tussen ons in was ongeveer 1,20 meter plaats... ik kon vanuit mijn auto de kabel niet zien zo kort hing ik achter zijn auto en toen reed hij aan... Dat het veel te kort was begrijpen jullie wel maar toen kwam het... die goeie man was echt 'n halve gare want hij reed eerst 50 toen 60, dat was nog te doen... niet fijn rijden maar ik kon dat wel 'n paar kilometer volhouden... maar hij voerde de snelheid hoger op tot... 100 a 110 km per uur... mijn God ik heb water en bloed zitten zweten... kun je je dat voor stellen? ik hing zowat in zijn kofferbak... en hij joeg erover of het de doodgewoonste zaak van de wereld was... uitgeput... met knikkende knieen... spierwit... en sprakeloos stapten we uit de auto toen we vooraan in Maastricht waren.. nu snapte ik ook de formule één coureurs die kort op elkaar rijden met hoge snelheid.. dit was echt niet normaal maar goed... "we han ut overlééft"... De auto stond mooi de hele week op de parkeerplaats en nog bewaakt ook, niets kon er nog fout gaan maar wat bleek: de parkeerwachter had de politie gewaarschuwd dat er al dagen 'n onbekende auto op de parkeerplaats stond en die wilden even nachecken van wie hij was en hoe dat kwam dat die daar al dagen zomaar stond... Ze vonden dus ons adres... Rozenstraat 35 en de politie belde naar ons moeder of het kon dat mijn auto daar stond... m'n moeder zei al meteen, "nee dé kan nie want die is noa Luuksumburg"... en daar zijn ze ook want ik heb 'n kaart van hun gekregen... Dat ik 'n grap had uitgehaald had ons moeder niet in de gaten gehad want ik stuurde 'n kaart vanuit Valkenburg waar we de hele week hadden doorgebracht met aan de voorkant plaatjes van Valkenburg erop maar aan de achterkant had ik geschreven...: "Alles goed hie, mooi weer en mooi land, groetjes uit Luxemburg"... tja dan vraag je ook om moeilijkheden omdat ons moeder de kaart aan de voorkant niet goed had bekeken... ik had er achteraf wel spijt van.. Dat we er achteraf ontzettend mee hebben gelachen snap je dat ook wel. Hierbij 'n paar foto's van ons: bovenaan zitten we te kaarten langs de weg, daaronder eentje gemaakt tijdens die vakantie, dan 'n foto toen we naar huis getrokken gingen worden, het vastmaken van 'n goeie lange kabel. Onderaan de kaart die ik stuurde naar ons thuis en 'n foto vanuit de bus van The Secrets gemaakt die ons opsleepten... rare vakantie in Luxemburg die uiteindelijk niet verder kwam dan Valkenburg..... "mer wel heeeeel veul lol gehad"... en als je vraagt ga je nog ooit naar Luxemburg Peer?? "Neeje, ikke nie"...

......

060 - KAAWEEJEE'S, ÔOLIMPIESE SPEULE

Op dit moment worden we via tv en andere media overspoeld met alles wat Olympische Spelen heet en terrecht ook want het is toch het mooiste sportspektakel wat we kennen.. Je zal het misschien niet geloven maar als klein manneke droomde ik er ook van om met de Olympische Spelen mee te doen..... Maar wat zou je mij daar nu kunnen laten doen... Zwemmen?? Peer Kromowidjojo?? Ik leerde pas zwemmem toen ik mijn diensttijd moest vervullen in Oirschot... toen ik op moest voor het diploma waren de andere allemaal al omgekleed en was ik mijn baantjes nog aan het trekken.. Rekstok?? Peer Zonderland?? Ik zou misschien wel 'n draai kunnen maken maar was er steevast door het dak uitgevlogen.. 100 meter hardlopen?? Peer Martina?? Ik denk dat ik na vijf meter al over m'n eigen "poten" zou zijn gestruikeld. Individuele wegwedstrijd wielrennen?? Peer Vos?? Toen ik bij Henk Caris van z'n feest af kwam viel ik al op m'n bek met het op de fiets stappen en had m'n kop al kapot voor ik ook maar een trapje had gedaan... Dressuur?? Peer van Grunsven?? Je geloofd toch niet dat er ooit 'n paard zal doen wat ik hem ingeef en ik weet zeker, die flikkert er mij bij de eerste vijf schreden al vanaf... Polstok hoogspringen?? Peer Sintnicolaas?? Dat ga ik niet meer proberen want ik deed dat vroeger al 'n keer toen we nog in d'n Himmel woonden.. met 'n bonestaat over de zoeisloot bij Leenen en dat ding brak en ik viel midden in die smerige stinksloot... Kogelstoten?? Peer Smit?? Die dingen zijn mij veeeeel te zwaar en zal dat ding misschien net weg kunnen gooien maar ben bang dat het op m'n eigen tenen zal vallen... Marathon?? Peer Kiplagat?? dat zijn wel ruim 42 km en je denkt toch niet dat mijn vrouw het goed vind dat ik dagen lang van huis blijf want voor die afstand heb ik toch wel 'n dag of drie nodig... Nee laat mij toch maar gewoon kijken hoe de andere het doen en ik pak m'n petje af voor de Nederlandse deelnemers die toch weer veel medailles naar ons land brengen en ook al zijn we maar 'n klein landje, we doen het fantastisch.... De bovenste foto is van onze eigen Olympische spelen bij het zomerkamp met de KWJ, Theo Maas (31) met verspringen.. De andere foto zou toch echt wel mooi zijn in het echt... ja toch?? (Ze zullen mij nooit 'n olympische medaille omhangen, ik hou het maar bij 'n droom).

059 - WEELDE, GIN TAAM BIST

Onze vader vond het eindelijk goed, hij gaf toestemming om 'n konijntje te houden, vroeger hadden we die al wel 'ns gehad en de kooi stond bij ons nog achter het huis aan de zijkant van de schuur gemaakt van cementen plaatjes. We hadden er twee kooien staan en ik weet niet meer precies of we nog meer hadden als die ene konijn waar dit verhaaltje over gaat. Onze Sjaak had die gekocht, bij Jan van de Westerloo, en vanaf de eerste dag wisten we al zeker... met dit beest was iets mis... eigenlijk was het onze Frans z'n konijn en die zou er dan ook voor moeten zorgen. Ik kan me nog herinneren dat, als wij konijnen hadden, dan mochten we in de zomer wat langer opblijven maar moesten dan wel "klééver" plukken en "ertschallen" snijden (ertschallen zijn paardebloemen). Maar om terug te komen op dat ene rare konijn.. elke morgen had hij of het hele hout kapot gebeten of hij had "de kiepegaas" aan de voorkant eruit liggen.. hoe hij het klaar speelde weten wij ook niet... maar iedere morgen was dat kl...-beest eruit, soms zat hij gewoon voor de kooi maar meestal was hij zich te goed aan het doen in de groentetuintjes van de buren... de wortelkes van Tinus Cortenbach, de mais van Driek Hendriks, de kool van Willem van Heugten of de pisknollen op de plak achter Willem Vaes... Hij zat werkelijk overal aan en vrat alles op war maar 'n beetje 'n groene kleur had.. Het vervelende was dat wij er weer achteraan moesten om hem terug in z'n hok te krijgen.. Meestal zagen we hem ergen tussen de mais lopen bij Hendriks en dan viel het niet mee om hem te pakken te krijgen want hij was nog snel ook.. Soms doken we er boven op, dachten we, maar als 'n polstok springer vloog hij door de lucht en de maisplanten om maar te kunnen ontsnappen... We hadden er inmiddels 'n sport van gemaakt om hem s'morgens te vangen voor we naar school moesten maar meestal lukte dat niet en als we van school terug kwamen lag hij soms doodgewoon voor z'n kooi, volgevreten en voldaan... de hele buurt begon ons mee te helpen, de zwarten "blakkie" ging door het leven als de "wilde knijn van Driek Welten". Ik weet eigenlijk niet meer precies hoe hij aan z'n einde is gekomen maar ik geloof dat onze vader het zo moe was met dat beest dat hij hem verkocht heeft net voor de Kerst, of hij is op 'n dag niet meer gevangen door ons... zeker was dat het geen tamme was en nog nooit hadden we 'n konijn gezien zoals deze.... Hij heeft ons echt veel werk bezorgt... vaak moesten we de kooi weer repareren, het houtwerk aan de zijkanten, de gaas aan de voorkant of de planken van het dak, maar op d'n duur was dat niet meer bij te houden... de hele familie Welten inclusief de buurtgenoten hadden er 'n kleine dagtaak aan om hem uit de tuintjes van de Himmelse mensen te houden.. en als je z'n kooi moest schoonmaken... dan beet hij zoals 'n tijger dat uit de wildernis doet... Nee.. "die zwarte knijn van onze Frans waar gin sukses", maar achteraf hebben we er ontzettend om gelachen... toendertijd niet zo.... en??? opge-eten hebben wij die "wilden driek" echt nie.....

058 - TIS DUR WIR, KÉRREMUS GEVUUL

Als klein menneke vond ik het altijd geweldig als het Aaste kerremus was, niet alleen omdat je dan van alle hande dingen kreeg en lekkere, maar ook omdat je in de mallemolen mocht, in de draaizweef, de schommels etc etc. echt gaaf. Aan de autoscooter heb ik slechte herinneringen.. ik was 'n jaar of 8 en toen draaide de kermis s'morgens ook altijd al na de mis van 10 uur en ik weet nog dat ik 'n keer in de mallemolen mocht want ons Jo had geld meegekregen om ons ergens in te laten gaan. Ik mocht ook in de autoscooter maar ik durfde dat niet zo eigenlijk vond ik het maar helemaal niks dat geknots tegen elkaar maar Anneke van Bommel was bij ons toen we op de kermis waren en die zei: kom maar Peterke, kom maar langs mij zitten dan gebeurd er niks... nou en dat heb ik geweten... na 'n paar rondjes ramde 'n boerke van Vórreldonk ons kárke en ik sloeg met m'n gezicht tegen Anneke aan en omdat die best groot geschapen was aan de voorkant bumperde ik 'n beetje op en neer tegen die "dingen" aan. De tweede keer kwam ik er niet zo genadig van af... we kregen 'n klap van achteren en ik vloog eerst achterover en toen werd ik met geweld naar de voorkant gestoten en sloeg met m'n mond op het stuur en het bloed spoot in het rond... m'n tanden waren door m'n lip geslagen en ik jankte zoals ik nog nooit had gedaan... en dat was nog niet alles.. de rit duurde nog voort... ik weet niet hoe ik het heb volgehouden maar toen ik eindelijk uit dat rotkarke kon bleek een van m'n achterste tanden te zijn afgebroken en m'n lip was helemaal dik omdat een van m'n voortanden er doorheen was geslagen, "ik bloeide as un pas geslacht vérreke"... Dit doe ik nooit meer dacht ik nog... Betere herinneringen had ik aan de Jimmie... toen we 'n jaar of 14-15, misschien wel 16 waren. Ik zal het nooit vergeten dat ik met 'n stel vriendjes achter 'n stel meidjes aan zaten zoals dat toen altijd ging in de Jimmie... Een meiske zag mij schijnbaar wel zitten (al snap ik nie wurrum), ze heette Toosje en ze kwam uit de Sint Jozefparochie in Deurne. We hadden al 'n paar keer flink achter elkaar aan gerend maar het mooiste moment moest nog komen... Ik zat al kort achter haar na de eerste loopband omhoog... haalde haar bijna bij toen we dat stuk moesten lopen op de houten stelling die ons helemaal naar de andere kant bracht en op de schutbrugjes kwam ik haar bij. Dan moest je onder 'n houten hokje door waar het donker was en ze bleef plotseling staan, ik rende bijna tegen haar op en schijnbaar was dat ook de bedoeling want ze hield haar armen open.. en ze vloog om m'n nek en gaf me 'n kus... op m'n wang en ze rende verder...... nondeju.. ik wist niet wat ik meemaakte... 'n beetje beduusd ging ik over de snel ronddraaiende loopringen naar de loopband omhoog en toen met de brede band met 'n hindernisje erin, naar onder.... en daar zat ze al te wachten op de bankjes die ervoor waren gemaakt om uit te rusten... Ik ging naast haar zitten.. hield trillend haar hand vast... en zo hebben we daar gezeten van half negen tot tien uur... nog wel 'n keertje rondgevlogen samen maar de meeste tijd zaten we toch daar op de bankjes... hand in hand... tot haar vader haar kwam ophalen om tien uur... Ik dacht later op weg naar huis.... "waar ze m'n wang kuste, dat "was" ik er nooit meer af"... Ik heb haar nooit meer terug gezien... Ik denk dat vele dat zo wel hebben meegemaakt... de jimmie en de rups waren de meest geschikte plekjes voor dit soort "ervaringen". Omdat men vroeger nog kermisfoto's maakten en ik er al 'n heel stel op de site heb geplaatst, heb ik toch nog 'n colportage gemaakt van 'n stel van die foto's, kun je ze nog 'ns op een pagina bij elkaar zien... Asten kermis zegt me niet veel meer... och we worre aawer mér ik denk nog gér trug an die schônen tijd ôp onze kérremus...

057 - SMÉRRIG, OONDERZUUKE

Op de lagere school zijn 'n paar dingen geweest waar ik 'n gruwelijke hekel aan had en dat waren de katechismus, te voet naar 't dorp naar de kerk om te gaan biechten, de sacramentsprocessie maar zeker hoog in dit rijtje staat ook: het schoolonderzoek maar dan het lichamelijke... Ik weet nog dat het de eerste keer was toen ik zes jaar was en bij mister van Kimmenade in de klas zat... vóór in de school, bij de ingang aan de kant van Voordeldonk kwam je in 'n klein halletje en daarnaast lag de kamer van het hoofd der school en daar werd je ontvangen door de dokter. Je moest eerst in de lange gang je eigen uitkleden en dan stond daar 'n tafeltje met iemand eraan die je naam controleerde en meer van die dingen waar wij als kind al geen verstand van hadden... omdat je niet meteen aan de beurt was moest wachten op de gang en zagen de andere jongens je staan in je ondergoed en geloof me maar; dan schaamde je jezelf tot het rood achter je oren schoot... Nee de ,meiskes stonden niet op de gang dat weet ik nog, die moesten ergens anders naar toe... Ik weet nog dat ik aan de beurt was... de dokter zat op 'n stoel met witte jas aan.. vraag me niet wie het was want door de zenuwen en de schaamte deed ik niks als mijn handen voor m'n onderbroek houden terhoogte van de opening om te.... je weet wel.... Ons moeder die bij me was loodste mij met zachte hand naar die dokter... die vroeg 'n paar dingen aan ons moeder, maar ik weet echt niet meer wat. Toen begon hij aan de handelingen die ik nooit meer zal vergeten... hij kroeste 'n beetje door m'n haren om te kijken of ik luizen had... (eikel dacht ik nog, ik ben zo zuiver als 'n zonnetje). Ik moest m'n mond openen en a-a-a zeggen en toen stak hij zo'n spatel in m'n mond. Hij had zo'n blinkend ding om z'n nek hangen met wat van die bruine slangen en hij stak van die blinkende uiteinden in z'n oren en hij duwde de andere kant van die dingen tegen mijn borst en vroeg of ik wilde zuchten (alsof ik wist wat dat wilde zeggen) en die rotdingen op m'n lijf waren steenkoud... hij keek naar m'n armen en m'n benen en voelde eraan en aan zijn knikken tegen ons moeder kon ik zien dat die oke waren... Ik moest ook op en neer lopen en ook dat bleek goed te zijn..
Toen kwam het ergste wat je kan overkomen op jeugdige leeftijd... Hij trok m'n onderbroek 'n stuk naar beneden, (smeerlap dacht ik nog)....
@*&?+#verdomme%@&?# m'n pegeltje hing er als gestorven bij en ik slikte m'n adamsappel tot bijna achter in m'n nek. Toen hij heel dichbij kwam hangen pakte hij met z'n hand "die aander dingeskes vaast" en toen had ik het helemaal niet meer.... onze moeder keek me aan en zal wel gedacht hebben: "dí veind Peterke Welten nie fijn"... en het was of ze gedachten kon lezen... "mí unne ruk trok ik m'n onderboks wir umhôg en gelukkig liejt dien dokter ut dôrbij". Ik dacht bij m'n eigen, dit is de eerste en de laatste keer dat me dit overkomt... maar helaas... dit voorval werd ieder jaar herhaald.. snotvurdôrrie wat had ik 'n hekel aan die dag, het was nog bijna net zo erg als dat tandarts van Wijck op school kwam. Ik kan je verzekeren dat ik dan eigenlijk nog liever vier zondagen in de meimaand te voet naar Ommel loop naar de openlucht mis... Het medisch schoolonderzoek was niet echt iets voor mij.. Toen ik 'n jaar of zestien was dacht ik nog wel 'ns... als er nu toch 'ns 'n vrouwelijke dokter was die nu zo'n onderzoek zou willen doen....(grapje, dé heb ik echt nôit gedaacht)....

056 - WÉIJEN, WÉIJEN EN WÉIJEN.

Toen ik klein was had ik 'n gruwelijke hekel aan hard waaien gewoon omdat ik erg klein was. Voor mijn leeftijd was ik heel erg klein toen ik voor de eerste keer naar de Vôrreldonkse School ging. Ikke en Gerard Bukkems waren de kleinste en de minste.. Het vervelende deed zich voor toen ik als 5 jarige met ons moeder en de rest van ons familie naar de speeltuin waren geweest, Animali, dat vergeet ik nooit meer... We waren thuis en ik mocht van ons moeder nog even buiten spelen maar ons moeder zei al dat het harder ging waaien. Ik was aan het spelen langs de draad van de afrastering bij de Ijzergieterij van Franske van der Velden samen met die van Franssen, Harrie en Leo en ineens begon de lucht te betrekken en het werd keidonker en het begon heel hard te waaien. Harrie en Leo riepen nog dat ik net als zij, heel hard naar huis moest lopen... en natuurlijk deed ik dat... verdorrie het leek wel nacht, zo donker was het ineens en Leo en Harrie verdwenen bij hun achter het huis... ik liep zo hard ik kon op huis aan... langs Sjef van Heugten en van Bommel naar Drika Zegers z'n huis en toen begon het zo hard dat ik niet meer tegen de wind in kwam... echt waar, zo verdomde hard gierde het en ik kon nog net "dun bôm die bij Drika Zeegers vur ut huis stôn vaast haawe". Ze zeggen wel 'ns ooit dat iemand bijna weg waaide, dat was bij mij dus ook het geval. Gelukkig heb ik "de bééste moeder die dur bestí want ze kwam in d'urre scholk noa buiten gelope, liep noa me hin, viejt min haand en trok me mee noa ons huis en noa binnen". Gelukkig.... en ik hoor jullie al denken... "dé kan nie Peer dé ut ôit zó hard wéijde"..... Nou dan zal ik je wat vertellen en laten zien...
Op 't Koningsplein stond al heel lange tijd 'n prachtige boom en die boom was de bekendste die we hadden samen met die van Keskesboom, veel oudjes van 't Liefdesgesticht hebben er hun verhaal, het een nog sterker als het ander, tegen elkaar verteld op de bankjes die men rond de boom had aangebracht. De bank werd dan ook "het Liegbénkske" genoemd. Maar op 'n donkere nacht zondag 3 augustus 1980, de nacht dat ook onze deken van Pelt overleed, waaide het zo ontzettend hard in deze regio dat de boom, die toch zoveel jaren wind en regens had doorstaan, met het liegbénkske en al omwaaide... De boom, 'n zilverlinde, die vele sterke winden had doorstaan, die er toch altijd wel waren tussen de hoge gebouwen in de Kerkstraat en voor de kerk door, die prachtige boom kon het die dag niet meer aan en de sterke rukwinden velde de oude boom die bij iedereen in Asten bekend was... Ik heb hieronder 'n paar foto's, eentje zoals de boom en 't liegbénkske er vroeger uitzagen en de andere foto toen hij was omgevallen en door de brandweer van "z'n kleding werd ontdaan" en opgeruimd... 'n mooi markant stukske Aaste verdween hiermee.... Dus geloof me maar: ut kan verdorries hard wéijen...

.....

055 - ECHT, KEPOT VERSCHOTE

Je schrikt je toch 'n ongeluk als er 'n collega op je werk in het voorbij gaan tegen je roept: hé, heb je het al gehoord? Die en Die, heeft zich vanmiddag opgehangen in de kantine... Ik zou snotverdorie niet weten wat me overkwam en de mensen die toendertijd bij het Wegenbouwbedrijf Smallegange werkten ook niet, die moesten ook drie keer slikken.. Maar het was allemaal niet zoals het voorgesteld werd, ik zal je vertellen.... Bij Smallegange gaf men 'n kalender uit in 1969, het jaar dat Huub van den Burg (54) uit d'n Himmel er ook werkte. Ook van Huub had men 'n foto gemaakt en hij was uitgekozen om op één van die pagina's te mogen pronken... het had even geduurd voordat de kalenders klaar waren maar toen ze geleverd werden waren die dan ook buiten verwachting mooi. De mensen die op de foto's stonden, die men op de kalender hadden afgedrukt kregen allen 'n exemplaar en die waren natuurlijk apentrots en zo ook onzen Himmelbewoner Huub.... Die middag had Huub de kalender opgehangen in de kantine omdat hij iedereen wilde laten zien dat hij er op stond... Een van zijn collega's had dit gezien en was naar buiten gegaan en in het voorbij gaan riep hij tegen al zijn maten die hij tegenkwam... Huub van den Burg heeft z'n eigen opgehangen in de kantine... de mensen wisten niet wat ze hoorden, hoe was het mogelijk dat 'n man in die leeftijd met 'n vrouw en 'n heel stel leuke kinderen, dat die dit kon doen... Paniek alom... maar later heeft men er toch hartelijk om moeten lachen omdat de man er vergat bij te zeggen dat Huub 'n kalender met foto van zichzelf had opgehangen..... hahaha keileuk verhaal maar ik denk dat het inderdaad erg schrikken is geweest... Hierbij de foto waar het allemaal om ging... "Huubke van den Burg ôp de klender van Smallegange, de mônd fibberwarrie".... Echt weer 'n mooie aanwinst voor onze rubriek Verháltjes, het verháltje én de foto van Huub....

054 - VADDERKE, NOA HUIS KÔMME

Iedereen zal wel 'ns ooit z'n vader op hebben moeten halen, of gewoon zoals wij zeggen "ôp gôn hale". Dit verhálte is zo ongeveer uit 1954 of daar omtrent. Ik zal je vertellen wat er 'ns 'n keer gebeurde...
Op zondagmorgen ons moeder ging altijd vroeg naar de kerk en ons vader altijd later, volgens mij naar de mis van tien uur en die was dan "uit" zo rond 10.45 tegen 11.00 uur. Dan pakte hij de fiets en ging naar café de Hemel... ook al lag die dan net niet in d'n Himmel, het cafe van Jan van Baar langs de Centra. (Op de foto hieronder is de voorkant van het café de Hemel nadat het op 'n dag was beschoten in de oorlog en de foto onderaan zie je het café aan de linkerkant en zie je dat het in de Emmastraat lag en helemaal onderaan 'n foto van de twee "kammerúij".....). Daar ging hij dan wat kaarten (un par búmkes jassen), wat buurten en wat drinken, dat was dan ook het enige verzetje wat hij had want voor de rest was het werken bij Sjang Koek, zorgen dat met de groente-tuin alles in orde was, het varken dat in de stal zat werd vetgemest en de hennen eten kregen en hun "eijkes" konden leggen. Meestal ging hij dan samen met Willem Vaes die 'n stukske verder woonde als wij.. Tegen één uur smiddags gingen die twee weer op huis aan, soms 'n beetje aangeschoten (niet heel vaak hoor) en dat leverde 'n ontzettend lollig tafereeltje op... Willem verloor zijn sigaar op die 300 meter die hij moest fietsen als hij 'ns aangeschoten was wel tien kirre en dat is niet overdreven. En elke keer moest hij van de fiets af om dat ding op te rapen, je had het 'ns moeten zien ook dan zou je er om gelachen hebben... onze vader had weer iets anders als hij ooit 'ns 'n paar borreltjes te veel had genomen... die kon bijna niet van de fiets af als hij zowat thuis was. Hij reed dan bij ons het huis voorbij, draaide bij Driek Hendriks voor het huis af en liet zich met fiets en al in de hoge heg vallen, krabbelde overeind, pakte z'n fiets en bracht het ding lopende (lees: zwijmelen) aan de hand naar huis... Echt lachen..., ons moeder vond van niet.... Maar nu waar dit verhaal eigenlijk over gaat... Soms dan bleven ze, onze vader en Willem, wel 'ns wat "te" lang zitten en je snapt het al, ons moeder zei dan tegen ons, onzen Henk en mij, "jongens goa u kieke woar onze vadder blie".... en dat vond ik altijd een van de fijnste zondagen die er waren en dan zie ik jullie al denken; fijnste?? Dat zit zo... wij gingen dan zo snel mogelijk naar Jan van Baar, gingen naar binnen en zeiden dan tegen onze vader, die net als Willem Vaes niks deed als lachen...: "vadder ge moet thuis kômme van ons moeder" en dan zeiden ze... jaja, "we kommen er an" en dan kregen we altijd geld van een van de mensen die bij hun aan de tafel mee zat te jassen, zijn naam weet ik niet meer en dat deed er ook niet zo veel toe... een keer weet ik nog was het 'n dubbeltje en 'n kwartje, een keer alleen maar wat losse centen en twee stuivers maar een keer, en dat vergeet ik nooit meer, toen toverde die aangeschoten, zeg maar half zatte man, een gulden, drie dubbeltjes en een stuiver uit z'n "tes" en duwde die in m'n hand... onzen Henk en ik de koning te rijk natuurlijk... Wij naar huis en zeiden tegen ons moeder... "Moe, onze vadder kumt dur an" maar wij hadden meer oog voor het gekregen geld... haha dat zou toch iedereen zijn op die leeftijd met 1,35 gulden.. ons zondagsgeld was toendertijd 'n dubbeltje dus waren we rijk... Ik moet nog dikwijls denken aan dit geweldige voorval............. Of onze vadder meteen noa huis is gekomme? Ik weet er niks van, we letten daar nooit op en ik gééf er ôk niks um.... "thuis kômme hebbe Willem (links) en onze vadder altijd gedoa"......

053 - STAART, UIT UT ROAM

Toen ik 14 jaar oud was werkte ik bij Pietje Berkvens in Someren, Pietje Plek zei iedereen toen en ik moest toen nog 48 uur werken in de week, best lang maar ik vond.. alles is beter dan op school zitten. Tja achteraf heb ik daar wel spijt van gehad maar ja, spijt komt altijd na de zonde.... Ik werkte in de deurenfabriek en toen ik er nog maar pas werkte moest ik helpen om de deuren te voorzien van slotgaatjes en gaten waar de klink later doorheen kwam en ik was maar hulpje en dat hield in dat ik samen met de verantwoordelijke 'n deur van 'n grote stapel af moest pakken, op z'n zij in 'n gleuf van 'n machine moest zetten... zodat mijn maat dan 'n paar hendels kon hanteren om de gaatjes erin te boren.. Ik behoefde alleen maar 'n hendeltje over te halen die zorgde dat de deur met behulp van lucht werd vastgezet zodat die niet kon verschuiven en als de deur klaar was moest ik dat ding weer loszetten zodat we de deur op 'n andere stapel konden leggen die klaar waren.. Tot zover eigenlijk niet veel belangrijks... maar het gaat meer over de man die ik moest helpen en dat was Gerrit Vereijken uit Someren-Eind, die zou later nog bekend worden als kunstschilder enzowat... Het was best 'n goeie vent, kon het goed met hem vinden en hij vertelde ook altijd leuke verhalen etc... en één ding zal ik nooit meer vergeten... Toneel spelen... Hij was n.l. regisseur van het amateurtoneel en op 'n dag kwam hij met het volgende verhaal... Hij liet mij 'n toneelboekje zien waarin ergens voor kwam, (staart uit het raam) en ik nam altijd alles van hem aan dus zei hij... Peter jij kan nog al veel... zou jij kunnen zorgen voor 'n echte paardestaart want die moet bij het toneelstuk uit het raam hangen... Hahaha, achteraf weet ik dat ze bedoelde dat iemand uit het raam staarde, en niet 'n staart die uit het raam moest hangen... maar wist ik veel toen... Dus ik zeg: Gerrit, daar gaat Peter Welten voor zorgen... Op 'n avond ging ik met 'n oud broodmes, wat wij in de stal hadden liggen, het Liender in... liep naar de wei naast de boomgaard van Leenen en wachte tot het donkerder was zodat ik het paardje dat daar altijd stond, de staart af kon snijden maar helaas was het al te donker en ik ging onverrichterzake naar huis... De dag erna vertelde ik het tegen Jantje Kersten en nog 'n paar vriendjes en Jantje zei dat hij me wel zou helpen... Wij dus samen weer het Liender in, naar de wei en daar stond het mooie bruine paardje met die prachtige grote staart aan z'n kont... Jan dreef hem in 'n hoekje en ik stond in de aanval met het grote mes om hem te ontdoen van die prachtige staart... We zagen wel dat het beest niet van plan was om z'n medewerking te verlenen... Toch kreeg Jan het klaar om hem stil te krijgen en rustig... ik liep er op m'n gemak naar toe... wilde de staart vastpakken... en ineens klonk 'n stem: Hé wat moet dat daar... Het paard sprong als 'n gek weg... Jantje Kersten ook... die vloog over de pikkerdraad over de smerige zoeisloot en verdween als 'n haas richting péijke van Willem Vaes en was al niet meer in het zicht voordat ik besefte wat er gaande was...
Ik gooide het mes weg... sprong ook over de pikkerdraad... maakte 'n té korte sprong over de zoeisloot... schoot er met een been in... vol slijk en stront... hijgende van het rennen en schrikken kwam ook ik door het péijke en met 'n veul te snel kloppend hartje kwam ik thuis achter ut huis.... Keij képot, múúg, vurschote en mi schrik in de been zaat ik in de stal... Wat bleek... onzen Frans had dit alles tegen Martien Mennen verteld en met nog 'n paar vriendjes waren die ons achterna gegaan en ze wilde ons alleen maar de schrik aanzetten... nou dat was dan goed gelukt... Toen ik de dag erna dit alles aan Gerrit Vereijken vertelde... moest hij zo hard lachen dat ik dacht dat ie er in bleef... Nadat weken daarna het toneel was opgevoerd zei ik tegen Gerrit... heb je die staart nog uit het raam hangen?? Wij lachen... maar het was me wel 'n hachelijk avontuur... en m'n boks en schoen hebben ontzettend gestonken noa dien troep... We hebben ut ons moeder nôit verteld onze Frans en ik... Vurroajen din we ulkaar nie... nôit nie...

052 - ORANJE-DAG, SPÉLLEKESDAG

Vroeger was "kunneginnendag" wel iets anders als nu. Soms was er wel 'n optocht want ook ik heb ooit op 'n wagen gezeten toen de buurtvereniging van d'n Himmel hier aan mee deed. Maar m'n gedachten gaan altijd naar de spelletjes die we moesten spelen op de Vôrreldonkse school. Als het 'n beetje slecht weer was ging dat onder het afdak, je weet wel waar de weecees ook waren. We speelden niet klas tegen klas tegen elkaar maar we moesten per klas kijken wie de beste was en voor iedereen was er 'n prijsje (je weet wel, goedbedoelde rotzooi dat binnen 'n uur al kapot was). Ik vergeet nooit die ene keer dat ik in de derde zat bij juffrouw de Vent. De spelletjes die we moesten spelen waren de volgende: ringgooien... er stonden wat kleine flesjes met water gevuld en daar moesten we van twee meter afstand ringen omheen proberen te gooien en die dag had ik wel heel veel geluk want ik was tweede geworden achter Harrie van Bussel uit 't Broek. Ook het tweede spelletje ging me goed af, het spijkerpoepen dat denk ik bij iedereen wel goed bekend is... Je kreeg 'n touwtje om je middel met 'n spijker er aan en dat bengelde dan tussen je benen en je moest proberen die spijker in de hals van 'n fles te krijgen (bietje un lullig spélleke), en wonderwel lukte het me meteen zodat ik toen nog bij de beste van de klas behoorde want ik werd eerste... Ik was goed bezig, een keer eerste en een keer tweede... de meiskes uit de klas schaamde zich kapot als ze dit moesten doen... hahaha, zevertantes.... Bij het volgende spelletje ging ik goed de fout in; het peperkoek happen, waar ik normaal zo goed in was ging helemaal mis en ik eindigde daar in de laagste regionen... verdôrrie, hoe kon me dat overkomen... ik weet nog dat ons moeder erbij stond en me aanmoedigde maar dat mocht niet baten, het lukte me maar niet om dat smerig stuk koekje in m'n mond te krijgen... shit-ding... Ook bij het volgende spel was ik weer een van de slechtste, we moesten bliklopen, je weet wel 2 blikken met touwtjes erdoor die je in je hand moest houden en strak moest trekken en dan zo snel mogelijk met die blikken onder je voeten van punt a. naar b. moest zien te komen en daarbij flikkerde ik de hele tijd van die stomme dingen af.. De meisjes waren veel handiger dan ik en ik schaamde me kapot.. ("dé mag unne grote jonge as ik toch nie gebeuren"). We moesten nog meer spelletjes doen en ook hier raakte ik steeds verder achterop... Ik voelde mijn ogen nat worden, ik jankte dat 't verrekte... en ons moeder moest me troosten... Bij het laatste spelletje ging m'n dag helemaal naar de klo.... Zaklopen... ik kwam verdôrrie toch niet vooruit, zelfs de boeren van 't rinkveld konden dat nog beter dan ik... mijn dag was kapot, ik werd in de algemene rangschikking 19de van de 23 die er mee deden, echt 'n ware afgang... "Ik zi nog tigge ons moeder: ik doew nôiit mér mee", Jackie van de Steen was eerste dat weet ik nog... wat me echt zeer deed was dat er zoveel meiskes voor me waren geeindigd.. Mijn prijs? 'n plastic scheidsrechtersfluitje, 'n groen, dat vergeet ik nooit meer... Ik liep aan de hand van ons moeder op huis aan, teleurgesteld, kwaad, huilend, gelukkig zag ons moeder dat wel anders... "volgende keer bitter" zei ons moeder nog.. ik was al aan het bedenken hoe je gemeen kon doen met zo'n spelletje zodat ik wél bij de eerste kon eindigen, ik weet trouwens niet of ik het dat jaar later beter heb gedaan, zal wel, want slechter als in de derde kon gewoon niet... Trouwens, het fluitje deed het ook al niet meer voordat ik thuis was, dat heb ik ergens bij Driek Hendriks in de mais gegooid... rommel.... waardeloze kunneginnendag.....

051 - VERDOMME, BREUG UMHÔG

Iedereen zal het wel ooit hebben gehad toen ie jonger was, "waagte vur de breug". Ik vond dat altijd iets verschrikkelijks, bij sluis 10 maar ook bij sluis 11... Ik moest naar Someren naar de LTS, had 'n fiets waar de rem al bijna niet van werkte en als de brug op sluis 11 omhoog stond dan moesten we: of wachten of over de sluisdeuren want ze waren gelukkig wel zo slim geweest om toch over die deuren 'n soort looppad te maken, ook al moest je goed kunnen "manoeuvreren" om je fiets niet kwijt te raken aan het kolkende water in de schutsluis. Gelukkig heb ik er nooit m'n boekentas in verloren, alhoewel... voor mij maakte dat eigenlijk al niet zo veel uit want ik leerde toch al niet graag, geen zin in... jaja, dat wel, achteraf wel spijt van gehad ja.... Die brug was altijd al klo... vond ik, soms dan kwamen we aangefietst en die sluiswachter zag ons goed aankomen, zette net als we aan de brug aankwamen de lichten gauw op rood en begon die ophaalbrug omhoog te draaien.. vuile l... dacht ik dan nog, zeker als hij ook nog zo'n grijns op z'n gezicht toverde... Ook was het ooit dat twee auto's, eentje uit Asten en eentje uit Someren tegelijk de brug opreden en niemand z'n auto terug wilde zetten omdat beiden, je weet wel hoe dat gaat, niet toegaven dat ze als laatste waren die de brug opreden. Ook dan konden we er weer niet goed langs omdat we geen plaats was tussen de leuning en de voertuigen en moesten we weer over de sluisdeuren... Toen ik bij Berkvens werkte, toen ik 14 was, moest ik ook met de fiets en kwam ik hetzelfde gedoe weer tegen... altijd stond die smerige klote-brug omhoog... Mijn vrouw werkte bij Eijsbouts in Someren en die kwamen ze met 'n busje ophalen, die vonden het s'morgens helemaal geen ramp als dat ding omhoog stond en ze moesten wachten, het ging allemaal van hun werktijd af... s'avonds baalde die nog harder als ik als er weer 'n schip richting Helmond moest en ook zij moesten wachten, die konden dus niet over de sluisdeuren....... Maar eindelijk is er dan 'n weg gekomen over het kanaal... Verdomde eik.... het is wel 55 jaar te laat..... Ze zeggen ooit bij wijze van grap: "het enige wat goed is aan Someren is de weg naar Asten"... foutje, zelfs dát was nog vervelend....... Pokke breug, pokke sluisdúrre....

...........

links zie je de sluiswachter en z'n vrouw over de sluisdeuren gaan, rechts jaja de breug umhôg en dur stí ôk iemand te waachte.

050 - TIJDLOOS, VERDOMMUS KUBUSKE

Ik neem jullie in dit verhaaltje even mee terug naar zo'n 35 jaar geleden... ik werkte bij dakdekker Gielen in de Kerkstraat en daar werkte ook Koos van de Sande en omdat we goed bevriend waren geworden gingen we samen op vakantie naar Oostenrijk.. Koos had 'n uitklapbare vouwwagen en ik had 'n Volkswagenbus die ik binnenin zo had bewerkt dat we er in konden slapen... Annie en ik achterin en ons Nancy was nog maar zo klein dat ze voor in de cabine kon liggen... het was allemaal 'n beetje behelpen maar het ging... Omdat het lekker warm weer was gingen we vaak zwemmen en dat kon ook want de camping waar we stonden was niet ver van het riviertje de Inn af en we liepen dan te voet over het kleine bruggetje (zie foto) en gingen naar 'n soort witstrand.
De kinderen, Koos had twee meisjes, speelden in kuilen in dat strand waar het water door de zon lekker warm was gemaakt... in de Inn was het echt steen en steenkoud.. Onze vrouwen zaten wat te lezen en muziek te luisteren, Koos was met de kinderen bezig en ik? Ik draaide de "gods-ganselijke-dag" aan die kubus van Rubik.... Ik had zo'n ding al maanden en op de heenweg naar Oostenrijk was het me de eerste keer gelukt om alle vlakken goed te krijgen en daar was ik trots op en het mooie was... ik had het nog onthouden ook hoe het moest en om het niet te vergeten bleef ik draaien en draaien tot ik het niet meer fout kon doen... toen ging ook de tijd 'n rol spelen want ik liet die Koos door elkaar zetten en dan probeerde ik het ding in zo kort mogelijke tijd goed te krijgen.. mijn record toendertijd was drie minuut veertig... Maar nu wat ik wilde vertellen... Naast mij zaten twee jongens uit Oostenrijk van 'n jaar of 10 en ook zij hadden ieder 'n kubus maar het lukte hen niet om die goed te krijgen... ze hadden toen nog niet gezien dat ik dat wel kon want mijn kubus zat nog in de tas... Ik hoorde de ene tegen de ander zeggen dat hij al wel beter kon als z'n vriendje en het niet lang zou duren dat hij hem helemaal klaar zou krijgen.. het was best 'n beetje 'n irritant jongetje vond ik en dat andere jongetje vond ik wel 'n leuke gast... Na 'n tijdje legde ze allebei de kubussen neer en gingen zwemmen... ik pakje de kubus van dat ene leuke jongetje en draaide de vlakken op de goeie plaats en legde die op zijn badlaken... en na 'n tijdje zag ik hem als eerste terugkomen van het zwemmen... toen hij de kubus zag... mijn God ik dacht dat hij vuur zag branden... hij keek rond maar ik hield me gewoon afwezig, of ik niks had gedaan of had gemerkt... hij draaide twee vlakjes 'n beetje weg en wachtte tot z'n "irritante vriendje" er was en deed net of hij weer aan de kubus aan het draaien was... zijn vriendje begon ook weer en na 'n minuutje zei hij ineens: Klaaaaaar!!!, de andere wist niet wat hij zag... snapte er geen moer van en vond het eigenlijk ook helemaal niet leuk... Ik zat te schudden van het lachen... Later die middag, nadat hij had gezien dat ik mijn kubus moeiteloos goed draaide... pakten de jongens de spullen in om naar huis te gaan... Het irritante manneke voorop... de andere jongen deed wat langzamer... liep langs mij en zei: "danke schon"... Als ik nu zo'n kubus zie moet ik er nog vaak aan denken... trouwens ik had nog zoiets 'n andere keer... Ik was met m'n maatje 'n dak aan het maken in Helmond en toen het middagpauze was vroegen die mensen ons binnen.. we kregen koffie, je weet wel hoe dat gaat en daar zaten twee vrouwtjes en 'n man ook ieder aan zo'n kubus te draaien.. ik zei: "is dat moeilijk"?? Och meneer zei die ene mevrouw we draaien al dagen en kunnen hem toch maar niet goed krijgen... ik zei, volgens mij is dat toch niet zo moeilijk... Denk je dat zei ze? hier probeer maar 'ns.. ik draaide wat, 'n minuutje of 5 en ik zeg... Klaar!! Ik kan je niet uitleggen hoe de gezichten van die drie er uit zagen... Maar mijn maatje John en ik hebben er echt heel hartelijk om gelachen... "die Hellemonders vur ut lepke haawe din wij gér"... Ik vind het wel vervelend dat ik het niet snel kon... klik maar op de kubus bovenaan dan zie je de jongen die het wereldrecord heeft... 6.24, en dan zul je denken, maar jij kon toch in 3.40.. klopt maar bij hem waren dat niet 6.24 minuten maar secondes... "ge moet wel hil vlug kieke anders hittie-um al kloar"...

049 - HIRLUKKE, ÉPPELKES JATTE

Wanneer ik terug denk aan de tijd dat wij in d'n Himmel woonden dan krijg ik weer dat lekker heerlijk gevoel van m'n jeugd, van de tijd dat je nog geen zorgen kende en niet wist hoe het werkelijke leven eruit zag. Ik ga nog 'ns even terug in de tijd toen ik zo tussen de 8 en de 12 jaar oud was.. Ik wist helemaal niet dat ze bij ons thuis alles bijeen moesten krassen om aan het eten te houden en van kleding te voorzien, natuurlijk weet ik nu wel waarom ik de kleren van onzen Henk af moest dragen en onze Frans die van mij.. maar vroeger stond je daar niet bij stil... het hoorde er gewoon bij.. je wist niet beters. Gelukkig hebben wij niks te klagen gehad... onze vader en ons moeder zorgde samen met de oudere van ons dat wij 'n fijne jeugd hadden. Helaas voor mij had ik 'n hekel aan boodschappen doen en dat was nu 'n ding dat ik "um dun andersten dag moes".. Voorbeelden? naar Cuppens houtzagerij 'n pendax latjes halen om de kachel aan te stoken, naar Slaats in de Wolfsberg om voer te halen voor de hennen en ons varken, naar Huub de Spar (Eijsbouts) in de Mgr den Dubbeldenstraat, voor de gewoon boodschappen als we die te kort kwamen die we normaal kochten van ome Jan van Bussel van Heusden die ook 'n Spar winkel had.. Bijna ieder dag gehakt of worst halen en 'n pakje california groentesoep bij Pietje van Kemenade, naar Jan de Post kolen en briketten halen, naar Jetje van der Loo (jaja van Marinus) voor 'n pakje zilvershag en vloeitjes te halen voor onze vader en 'n doos sigaren. Naar d'n Huls bij Leentje van Goch om stro te halen voor het varken en niet te vergeten naar de bakkerij van Tieske van den Heuvel in de Logtenstraat voor brood en mik. Ik deed dat niet graag, naar d'n bakker dat ging nog wel want dan kreeg je "un heffelke schuimkes" en naar de slager was ook niet slecht want die gaf soms 'n stukje leverworst... Waar ik het nu over wil hebben is over appels.. Appels?? ja over appels want er is toch niks lekkerder als "unne lekkere gruune weggehalden appel"... Als je bij ons achter het huis was kon je langs onze groenteplak het Liender in en langs de afgraving en de zoeisloot... daar lag de boomgaard van Pietje Leenen en op de hoek van die boomgaard zag je bijna nooit iemand alleen jongens net als ik die er speelden... nouja spelen? niet echt, meer kattekwaad uit halen.. en een van die bezigheden was.. eppelkes jatten... om bij die boomgaard te komen moest je over de zoeisloot springen maar dan kwam je terrecht tegen de omheining die Leenen om zijn domein had gespannen en die stond zo kort tegen de sloot dat er bijna geen plaats was om te staan.. en daar had ik als vindingrijk menneke het volgende op gevonden.. Op 'n woensdagmiddag ging ik alleen en gewapend met 'n zaag en nijptang naar de hoek van de boomgaard.. daar legde ik 'n ouwe balk over de sloot en met enig kunst en vliegwerk had ik de hoekpaal doorgezaagd, voorzien van 'n dikke ijzerdraad en steunen om jezelf vast te houden als je over de sloot sprong. Op het platte grondje zie je: oranje (waar wij woonden), rood (de weg naar de boomgaard), groen (de appelopslag), paars (de plek waar ik de ingang had gemaakt door de omheining los te maken). De twee blauwe heb ik er zo maar bij gezet om je geheugen nog 'ns op te frissen want de lichtblauwe streek is "ut Peijke noa ut Liender bij Willem Vaes dun hoek um", uit m'n liedje en de donkerblauwe punt is waar van Ooosterhout z'n bessenstruiken had staan, van die lekkere rooie, van die grote trossen en ook daar heb ik er veel van opgegeten (vur niks) net als de rest van de joong uit dun Himmel. Veel jongens uit d'n Himmel hebben gebruikt gemaakt van mijn "uitveining bij dun boogurt" want je sprong over de sloot, hield jezelf vast aan de aangebrachte steunen, haakte de lus van dik ijzerdraad los en de paal stond dan los en je kon hem dan plat leggen met 'n heel deel van de omheining want die ging dan mee en je kon gemakkelijk de boomgaard inlopen en de appels pakken die je lekker vond. Zover ik weet is er nooit iemand getrappeerd op het stelen van de appels.. alleen ikke dan maar die van Leenen kon me toch niet bijhouden als ik weg rende... "Gejatte eppelkes waren toch altijd veul lekkerder".. we haalden er ook wel 'ns weg bij boer Kerkers en ooit zaten we met drie of vier man in de boom en kwam die van Kerkers met 'n gaffel en probeerde je in je kont te steken.. vaak sprongen we dan uit de boom want die man was 'n beetje ongelukkig en kon hij toch niet hard lopen en dat konden de jongens uit d'n Himmel wel... Maar ik moest ook ooit appels kopen bij Leenen van ons moeder en daarvoor moest je naar het tweede deel van de boomgaard waar het opslagloodsje was... daar stonden wat kistjes met appelen en "un boskuul" om te wegen. We kregen dan van ons moeder "un kallebas" mee voor de appels in te doen... en 'n paar kwartjes want appels kosten daar zo'n 15 tot 25 cent de kilo. De eerste appels die er waren noemde we oogstappels, "wij zin altijd ôkstappel".. maar ze hadden nog wel meer soorten.. maar die ôkstappel waren lekker hard en soms 'n klein beetje zuur... maar lekkkerrrrr, "nie te gleuve zo lekker"... Bij Leenen hadden ze ook 'n kistje staan met appels die 'n beetje aangevreten waren.. haha je weet niet wat dat is?? "Dôr zaten de eppelkes in wor al un wormke in zaat, die waren wa goeie kopper en krigde soms vur 'n dubbeltje de kilo, de makte ôk nie uit want die wôrrum beten wij dur mí de taand gewoon uit en die tufte we dan uit de mond". Ik laat hier wat fotootjes zien van de appels van toen er nog geen grannies en pink ladies waren. Ons moeder maakte zelf appelmoes van goudrenetten.. hoe wij die noemden?? gewoon "gouwternette"... Appelmoes was dan lekker, echt heeeeel lekker als ons moeder die maakte van goudrenetten. Op de zolder hadden wij sterappels maar de lekkerste vond ik toch altijd nog "de ôkstappel"... Tegenwoordig word alles gemanupileerd.. hopelijk blijven de appels toch gewoon rond want ik heb hier 'n foto van 'n doorgesneden appel die gemanipuleerd is zodat je ze makkelijk kan stapelen.. "Ut moet toch nie gekker worre, nie wor"?.... En voor alle kinderen uit onze straat, onzen Himmel, is dit nog altijd de regel: "Dur gi niks bovve unnen weggehalden ôkstappel en van un wôrmke zijn we nie vies, bende toch gek, dôr goade ge nie dô van"....

048 - VIEZE, SMERRIGE ROMMEL

Vroeger was het niet zo dat je ouders twee soorten groente op tafel zetten maar je moest werkelijk "eten wat de pot schaft". Ik kan je niet vertellen wat 'n hekel ik had aan "de vier esse".. vier S-en beter gezegt want dat waren de groente die ik echt niet door m'n keel kon krijgen.. Savooie kool, Spinazie, Spitskool en Spruiten.



Daarbij kwam nog dat ik nogal "unne pitser waar", ik luste bijna niks.. Bloemkool vond ik niet lekker en witte kool kreeg ik al helemaal niet door m'n keel... Niks te zeggen van ons moeder maar je moest van haar wel 'n hapje groente eten ook al vond je het niet lekker en dat nam ik haar toendertijd niet in dank af.. Nou maakte ons moeder ook wel vaak als extra-tje lekkere appelmoes. Niet als extra groente maar gewoon erbij en als ik witte kool-stamp moest eten dan deed ik daar zoveel appelmoes onder dat je van die vieze kool niks meer proefde.. Ik denk dat onze vader niet graag spinazie had want die hadden we niet vaak op het menu staan. Wij waren eigelijk 'n echte "bônnefummielie".. het kon niet zo gek gaan of we vonden die wel lekker.. Als we tuinbonen hadden dan was ik in m'n element.. wij noemde dat grote bonen of soms ook wel flodderbonen, maar als we die aten dan zat ik als eerste aan de tafel en moest ons moeder de pan voor m'n neus weghalen anders hadden de andere van ons zowat niks meer, ik luste die bruin gekleurde bonen bij wijze van spreken nog wel op mijn boterham. Onzen Huub zat op 'n school om voor schoenmaker te leren, de Heibloem, en die zei ooit iets over andijvie en ik moet er niet aan denken want zoals onzen Huub dat ons vertelde moet het zo ongeveer vergif zijn geweest maar gelukkig is dat ook niet bij ons op tafel geweest, trouwens rooi bietjes ook niet... bahhhh.. bij peultjes, worteltjes, snijbonen, breekboontjes (sperziebonen), worteltjes, rode kool, sla, komkommer, keeltjes en rabarber dan was mijn dag goed.. die andere dinger daar kon ik wel ok kits...... gadverdorrie... Rode kool maken kon niemand beter als ons moeder. Oh en dan moet ik nog vertellen van de pap die we kregen... ons moeder maakte vaak van die lekkere pudding, jaja met zo'n vel d'r op maar als ons moeder die omdraaide zag je d'r niks van en ook maakte ze russische pudding. Ik weet niet waarom ze we die zo noemde maar het was "mí laang vingers en ranja dur in"... maar ook kregen we vaak beschuiten-pap, dat ging nog wel... als we rijstepap hadden en dat gebeurde ook nog al 'ns mee, dan at ik zonder te proeven... lepel in mond en zo snel mogelijk doorslikken want dat vond ik ook niet lekker. Havermoute pap van de melkboer vond ik wel lekker maar die kregen we niet vaak omdat de rest van ons die denk ik niet lekker vond.. En dan kwam het ergste van alles: ooit en volgens mij wel meer als ooit kregen we "môllik" met die vieze smerige dikke gort erin.. mijn god wat was dat vies... ons moeder vertelde dat ze die in haar jonge tijd die pap aten met stroop erin als extra lekkernij, dat kan ik me niet voorstellen.. als er ooit iets smerig en vies is geweest dan is het die pap wel.. wat was dat vies.. en ons moeder die stond erop dat je daarvan at.. Ze wist ook maar al te goed dat ik er zo'n hekel aan had en gaf me dan vaak 'n half bord maar die kon ik al niet weg krijgen en het duurde vaak 'n heel tijdje voordat ik die eindelijk door mijn keel had... of ik er slechter van ben geworden?? "bende gek, ik woog 'n joar geleeje nog 126 kilo dus dé kan ut nie zijn"... Als we ziek waren of net deden alsof we ziek waren, dan mochten we overdag in onze vader en moeder z'n bed slapen en kregen we chocolade pudding van de melkboer (um an te sterke denk ik)... die was echt lekker (natuurlijk niet zo lekker als russische pudding "meet bij Anna Welten").. Och weet je.. wij hebben thuis altijd lekker gegeten, best wel en het meeste uit eigen tuin.. en gezond en dat kunnen ze tegenwoordig vaak niet zeggen... Ik denk tegenwoordig nog wel 'n terug aan die tijd van vroeger als we zaten te eten.. komkommers in het zuur eet ik nog altijd met, als het kan, "juine saws".. als je tegenwoordig met je ogen dicht zou eten weet je vaak niet of je nu 'n tomaat of 'n paprika aan het eten bent want smaken doen ze hetzelfde "ut is een en al watter", nee, het is niet meer als vroeger...

047 - STOKE, DE FIK ER IN

Spelletjes doen was voor ieder kind zijn lust en zijn leven en in tegenstelling tot nu moest je vroeger veel spelletjes zelf bedenken.. als je nu naar de winkel gaat heb je van alles en nog wat maar veelal spelletjes voor binnen en als hoofdgerecht de heilige computer... Nu moet ik wel zeggen dat er vroeger ook veel meer plaats was en het kwam niet zo nauw.. wij konden buiten spelen als Himmelse jongens op de plak van van Goch zoals ik al vaker heb verteld maar we "lagen ôk veul in de bosse". Toch gaat dit verhaaltje over iets heel anders.. het speulen in de Rôjen Berg. Gelegen tussen het huis van Graard Verdeuzeldonk (91) en de plek waar Fons Verberne (97) zijn nieuwe huis bouwde liep ergens 'n smal pad en als je die 'n 50 meter in liep kwam je bij de roojen berrig uit, verscholen achter 'n plak koren en omringt door hoge struiken en veel gele bloeiende brem... Het schijnt dat hier vroeger het oude voetbalveld van Asten heeft gelegen, in ieder geval daar in die buurt... Gewapend met schoppen, batse en spiekers, en ander gereedschap togen we naar de gele plak want de rôjen berg was helemaal niet rood maar alles was er gele grond.. zo'n stuk of 7 jongens uit d'n Himmel waren die dag bij elkaar om op deze plek 'n prachtige grondhut te maken... Eerst werd er 'n gat gegraven van zo'n twee bij drie meter en zeg maar 1,50 diep.. dan groeven we 'n gang van twee meter die in de hut uitkwam... daar weer haaks op 'n gang van zo'n drie meter... en dan daar weer haaks op zo'n zelfde gang want de hut moest "beschermt" blijven van ongewenste insluipers en daar hoorde, zoals wij dat tenminste vonden, 'n lange gang bij. Als alles zover klaar was gingen er enkele het bos in om lange boomtakken te halen die dienden om het geheel van de bovenkant af te schermen en daarover kwamen dan ouwe zakken en zeilen, zeg maar alles wat enigzins voor handen was om de bovenkant af te dichten en als dat klaar was werd alles weer afgedekt met zand. Het geheel moest wel sterk en stabiel zijn want je moest er overheen kunnen lopen zonder te merken dat er 'n "geheime hut" onder zat. Dit alles vergde zoveel tijd dat we voor de inrichting van de hut 'n dag later terug moesten komen. Aan het beging van de lange onderaardse gang werd de ingang gemaakt.. hiervoor gebruikte we weer dikke palen die we op de erven van de boeren uit de omgeving hadden "geleend" en als ingang gebruikte we 'n ouwe band die boeren op hun erf hadden liggen die van 'n platte wagen afkwamen als die niet meer goed waren, vergelijk die maar met 'n autoband van nu alleen iets groter... Op de opening van de band legde we 'n soort deksel die je ook wel bij de boeren kon vinden van oude 200 liter vaten... ook dat werd afgedekt met zand en brem als we weer naar huis gingen.. Vele van die hutten hebben we in het verleden zo gebouwd, maar mijn verhaal gaat verder... Piet van Loon had ons geleerd dat aan de bomen in het bos vaak terpentijn bolletjes kwamen die je eraf kon halen en hij had ons geleerd hoe we dat moesten doen en die gingen we dan halen.. in de nissen die we in de muurholtes van onze hutten hadden gemaakt staken we die takjes met terpentijn eraan in de wand en die stookte we dan aan met lucifers die iemand thuis "achterover had gedrukt".. : >) We slopen met z'n allen door de lange gang en ieder kreeg 'n plek toegewezen in de geheime grondhut.. het was er stikdonker omdat we er enkele haakse hoeken in hadden gemaakt maar als we eenmaal onze terpentijn bolletje aan hadden.. was het er gezellig schemerig.. en werden er dingen besproken die we de dagen daarop zouden gaan "uithalen", vaak was dat iets doen in de bossen: "vuggelkes uithale of achter de ikhorrus an jage". Die keer waar het hier overgaat, gaat nog 'n stukje verder… We hadden besproken dat we ook 'n soort kachel moesten hebben en iemand wist nog dat ze thuis 'n oude kachelpijp hadden liggen die mooi dienst kon doen als afvoer.. daarvoor maakte we 'n soort open haard in een van de muren en net voor het inhammetje kwam de kachelpijp door de afdekking naar buiten steken, het zag er perfect uit en we staken wel 10 terpentijn bolletje tegelijk aan alleen de rook ging niet door de pijp maar bleef zo'n beetje in de hut hangen maar dat mocht niet hinderen.. Het volgende "idee" zal ik niet makkelijk meer vergeten.. Vroeger kwam er altijd 'n petroleum-manneke door de straat (van Empel van dun Bult) en we vatten het idee om allemaal thuis wat geld proberen te krijgen en met dat geld 'n liter of 'n halve liter petroleum te kopen.. en dat lukte wonderwel.. met de petroleum in 'n oude groetenblik togen we met z'n allen naar onze geheime hut.. dit zou het wel gaan worden dachten we allemaal.. en dat werd het ook, maar in de slechtste zin van het woord. Toen we allemaal weer op onze plek zaten in onze eigen grondhut zou Jackie van der Steen 'n beetje petroleum op 'n dekseltje doen en in de openhaard-nis zetten en aansteken. Toch wilde het niet goed lukken en dus deed hij nog wat meer van dat spul op het dekseltje en toen hij er wat naast knoeide zagen we dat het wel vlam vatte en 'n mooie blauwe gloed af gaf.. Prachtig om te zien, we hadden het helemaal voor elkaar maar toen we Jackie er nog meer wilde bij schudden gebeurde het… iemand kwam per ongeluk tegen de arm van Sjackie aan, die liet het blik uit z'n hand vallen en de het hele groenteblik vol olie viel over de grond en het fikte meteen.. binnen 'n mum van tijd stond de halve hut in de fik… en toen brak de paniek uit.. iedereen, Martien Mennen (62), Gerard van Loon (90), Sjackie van der Steen (84) Frits Vaes (69), Jan Kersten (55), Bert Caris (50) en Ikke, Peer (57), wilde tegelijk naar buiten maar dat lukte niet zo snel want de gangen waren smal en we schreeuwden als gekken.. De lucht binnen in was vol rook en stinkende petroleum en je kon bijna niet meer ademen… (de kachelpijp werkte dus voor geen meter)… gelukkig zijn we er allemaal goed uitgekomen, de laatste hevig hoestend en proestend met longen vol smerige lucht. Op 'n afstandje zagen we toe hoe de rook naar buiten kwam door de bandopening en langzaam aan rood kleurde… dit was het einde van onze geheime grondhut… gelukkig goed afgelopen want niemand had iets overgehouden van dit h(k)achelijke avontuur, maar och… wij jongens van d'n Himmel bedachten we weer iets anders om te spelen, "mistal wel iets gevarluks", het volgende was het bouwen van 'n echte boomhut.. maar dat is weer 'n ander verhaal… We hebben de hut later weer helemaal afgebroken tenminste wat er nog van over was.. schrik gehad?? "Neeje neeje, joong uit dun Himmel han nergus ginne schrik van"……. Toch?

046 - 1953, WATTERSNOOD RAMP

Binnenkort is het al weer 60 jaar geleden dat die grote ramp zich voltrok in het westen van het land en ik wil het 'n beetje beschrijven hoe ik dat heb ervaren. Het gebeurde in de nacht van zaterdag 31 januari op zondag 1 februari 1953. Niet dat ik me de nacht nog herinner maar wel de dag er na. Wim Martens die met ons Ellie verkering had was op dat moment dienstplichtig soldaat en iedere dienstplichtige werd opgeroepen om terug te keren naar zijn compagnie en daar te wachten op verdere instructies over hulpverlening. Alle dienstplichtigen konden gratis reizen om toch maar zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te zijn. Wij hadden thuis 'n ouwe radio, je weet wel zo'n zwarte hoorn en tegen de muur 'n knop die je kon verzetten voor Hilversum 1 en 2, en daar werden de oproepen gedaan aan de militairen. Ik weet nog goed dat wij bij ons op die zondagmorgen voor het huis aan het spelen waren en Wim Martens, die gekleed was in z'n militair pak, ook bij ons was en hoorde van de oproep en meteen vertrok.. de hele straat, "dun hillen Himmel" had het er over dat er in Nederland iets verschrikkelijks was gebeurd.. t.v. was toen niet wat het nu was en niemand in onze straat had zo'n ding dus alle communicatie over die ramp gebeurde per radio of krant. Ook op school hoorde we van het gebeuren en ik weet nog goed dat ik in de derde klas zat bij juffrouw de Vent en die vertelde ons zo ongeveer wat er gebeurd kon zijn en smorgens moesten we extra bidden voor de slachtoffers en dat waren er veel want de dijken waren toendertijd niet bestand tegen 'n stormvloed van rukwinden en water.. De wind haalde zelfs snelheden van 200 km per uur wat volgens wetenschappers maar een keer in de 300 jaar voor kon komen.. Uiteindelijk waren er zo'n 1800 slachtoffers te betreuren waarvan er 247 in west-brabant vielen. Gelukkig zijn we door dit voorval wakker geschud en zijn de Nederlanders experts geworden op het gebied van water en waterkering. Getuige onze Deltawerken die overal ter wereld bekend zijn en alom geprezen. Als manneke van 8 jaar begrijp je dat nog niet allemaal wat er toen gebeurd was maar later.. toen ik alles nog 'ns na ging lezen begreep ik wel wat dit met Nederland had gedaan en begreep ik ook waarom wij op school extra moesten bidden voor de slachtoffers maar ook voor de mensen die alles kwijtraakten. Of het nu op die zelfde dag was weet ik niet meer maar toen ik klein was waaide het op 'n dag zo verschrikkelijk hard dat ik niet meer normaal thuis kon komen van het spelen buiten.. De lucht betrok en om 'n uur of drie s'middags was het zo donker als de nacht.. ik hield me vast aan de boom die twee deuren verder bij Drika Zegers voor het huis stond maar ik kwam geen stapje meer verder... gelukkig heeft ons moeder mij geholpen om weer veilig thuis te komen... dit is echt geen fabeltje.. ik waaide gewoon teruguit en door het vasthouden van de boom is er niks ernstigs met me gebeurd. Of dit op diezelfde dag was herinner ik me niet meer... maar weet nog heel goed dat het ooit gebeurd is.. Ook van die watersnoodramp... Later heeft Wim Martens ons nog verteld wat ze daar allemaal hadden moeten doen om de mensen te helpen en naar veilige oorden te brengen en de gaten te helpen dichten die in de dijken waren geslagen... Het zal nooit vergeten worden, zeker niet door de ouderen onder ons... hopelijk zal het ook nooit meer gebeuren...

045 - KROESKOPKE, NEIJE LOEK

Eigenlijk kan ik me niet echt voorstellen dat we, toen we erg jong waren, elke 3 maanden naar de kapper moesten... (tegenwoordig gaan we wel wat meer) maar ik weet wel dat ik er in mijn jeugd 'n gruwelijke hekel aan had als we er weer naar toe moesten.. Onze kapper was toendertijd Jan Keessen, die woonde net voorbij Autobusbedrijf van Asten in de Emmastraat, op de foto helemaal links en als klein menneke ging ik met ons moeder en later met die oudere van ons mee en dan werd je in 'n verhoogde stoel gezet en werd je haar op "vakkundige wijze" van je hoofd gehaald... er kwam geen electrisch ding aan te pas... alles ging met de hand.. de kosten zover ik weet 35 cent. Jan had zelf 'n kapsel waarbij z'n haren strak over de kop naar achteren werden gekamd dat weet ik nog wel.. met de mijne was niks te beginnen, beetje kort houden met 'n scheiding erin en klaar.. terwijl ik ook graag achterover gekamd haar had gewild met achter 'n "kiepekeuntje" maar ja dat lukte bij mij niet.. Toen "Jan Kisse" zoals wij dat altijd zeiden, was gestopt gingen we 'n paar deuren verder naar Thieuke Vannistelrooij, hier echts op de foto en die kwam met 'n oplossing... daar hij al moderner was aangelegd en hij 'n cursus had gevolgd met vernieuwingen met je haren en ook over voetpedicure, waarvoor hij naar eigen zeggen helaas niet voor geslaagd was, kwam hij toch met het volgende... Hij was in het bezit van het nieuwste van het nieuwste en dat was de beroemde krultang en deze zou 'n einde maken aan mij eeuwig durende "récht-toew récht-an" kapsel, zie foto hiernaast.Nadat hij mijn haren op 'n nieuwe manier volgens nieuw model had geknipt hoefde hij alleen nog maar de krullen aan te brengen en ik zou 'n complete nieuwe "loek" hebben, Peter Welten zou als nieuwe Peter Welten naar buiten gaan... Hij zette het apparaat aan en je kon meteen al ruiken dat het nog nieuw was, het stonk naar vet en rubber.. Thieuke zei ook dat ik zijn eerste "wonder" zou zijn... Met 'n kam nam hij de voorste wat langere haren op 'n hoopje.. zette de krultang eronder.. draaide mijn haren om de tang heen tegen mijn hoofd... en???................ ik gilde het uit van de pijn.... wat was er gebeurd... met het opdraaien drukte hij de gloeiend hete tang vast tegen mijn voorhoofd en ik verbrande mijn kop net onder de haren helemaal van links naar rechts... Thieuke schrok van mijn reactie en liet de tang los... de haren rolde af en de tang viel naar beneden richting mijn kruis maar door mijn oplettendheid kon ik met 'n sprongetje de hete staaf ontwijken, gelukkig, want het had nog veel meer schade aan kunnen richten... Nu was het gebleven bij 'n rode vlek van 2 cm over de hele lengte van mijn voorhoofd... Tja, kan gebeuren... Thieuke bood duizenden excuses aan en buiten de pijn die ik had is ook mijn haren-metamorfose nooit tot 'n goed einde gebracht.. ik heb dagenlang last en pijn gehad van dit voorval... met mijn haren is het nooit goed gekomen, nog steeds rechte pinnen met 'n scheiding... ik had ze graag gehad zoals op de onderste foto, maar helaas.... Ik heb het hem nooit echt kwalijk genomen want zoiets doe je per ongeluk... Hij heeft het 'n tijd later weer goed gemaakt... ik zei al dat hij ook had gestudeerd voor voetpedicure en hij had een of ander zalfje, geel/bruin goedje, en dat deed hij op de zwerende huid onder mijn voeten waar ik ieder jaar veel last van had en bijna niet mee kon lopen... zalf van dokter Janssen heeft nooit geholpen... Thieu smeerde het stikkende goedje op de vervelende plekken... deed er 'n verbandje om en na 8 dagen mocht het eraf... geen ontsteking meer te zien en??? het is nooit meer terug gekomen.. Dank aan Thieuke, hij heeft me dan wel geen nieuw kapsel kunnen geven.. hij heeft wel gezorgd dat ik nooit geen ontstoken voeten meer had, hij heeft werkelijk 'n wonder verricht... dat bedoel ik nou... snotverdorrie wat was dat "unnen goeie kapper, unnen hille goeie"...

044 - EIGEN AUTO, MIN BULTJE

Mijn eerste autootje kocht ik toen ik net m'n diensttijd had vervuld, ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik alweer uit dienst was... na 19 lessen van tien gulden per uur en slechts een keer examen gedaan, (eerste keer geslaagd), kosten 40 gulden, had ik het felbegeerde papiertje voor totaal 230 gulden en dat kwam goed uit want ik moest het zelf betalen en meer geld had ik niet. Het briefje zou me later ontzettend veel geld kosten want je wil niet weten hoeveel liter benzine ik in die tijd heb moeten tanken en je weet zelf ook wel dat die in Nederland gewoon alle tijd al schandalig (te)duur is en hoeveel van die ouwe schrotbakken ik heb gekocht. Mijn eerste autootje kocht ik van 'n broer van iemand die ook met iemand uit d'n Himmel is getrouwd en het was Renaultje (kleur hetzelfde als op de foto), 'n bultje en de prijs? 125 gulden. Toen ik hem de eerste week in mijn bezit had bleek dat de ontsteking eigenlijk niet goed werkte wat tot gevolg had dat het "gevalletje" niet goed trok en dat kwam slecht uit toen ik er de eerste keer mee naar de repetitie ging van orkest the Secrets in Someren.. op de heenweg ging het net goed toen ik de brug opreed die 'n beetje hoger is dan de normale weg... maar nadat ik s'avonds terug reed kwam ik "met mijn bultje de bult" niet op, liep het wagentje achteruit de weg van Weert naar Helmond over terug richting boerderij die daar nog stond en doordat ik vlug uitstapte onder het terugrijden kon ik met enig kunst- en vlieg-werk de 4 deurs kar net voor de sloot tot stilstand brengen.. Ik wist niet wat ik er mee aan moest en kreeg dat rotding niet meer gestart, accu leeg en ben te voet naar huis gelopen... Iemand bellen?? mobieltjes bestonden niet.. Gelukkig ging mijn vriend Henk Caris 'n dag later mee om alles op te lossen want het "ding" moest naar huis toe... en daar heb ik de schrik van m'n leven meegemaakt. Henk kwam met hetvolgende voorstel: Peer jij rijd met je Renaultje richting Someren en bij de Stramit draai je rechtsaf, langs de molen en achteraan ga je linksaf en kom je weer op de Kanaalstraat uit en rij je weer richting Asten, richting de brug van sluis 11 en dan geef je vol gas en rij je de brug op zodat hij niet af kan slaan... Henk zou dan kijken of er geen auto's aankwamen, over de grote weg van Weert naar Helmond of van richting Asten de brug op... zo gezegt zo gedaan... Eerst de wagen aangeduwd omdat de accu leeg was en toen die weer liep reed ik richting molen.. achteraan links en weer de kanaalstraat in zoals afgesproken.. toen... plankgas richting brug.. daar stond Henk in de verte al te wenken dat de weg vrij was.. je moet weten dat het avond was en er vroeger nog niet zoveel verkeer was... plankgas dus en dat betekende dat het "gammel gevalletje" ongeveer 'n snelheid haalde van 70 km per uur want doordat de ontsteking niet goed stond kon hij niet naar de 110 km per uur... plankgas richting brug... mijn hart klopte sneller... plankgas langs de boerderij richting brug.. nog 20 meter, het zweet brak me uit, plankgas... Caris wenkte nog steeds.... kom maar, kom op, er is geen verkeer... nog 10 meter, plank gas... 6, 4, 2... brrroemmm de weg over plank gas... en gvd... ik schiet net voor 'n vrachtwagen door die van Weert af kwam.. wat scheelde het?? Henk zei later wel 50 meter... mijn inschatting?? 10 meter?? misschien nog niet... M'n hart bonkte uit m'n lijf, m'n handen bibberde en bleven dat nog wel 2 dagen lang doen... m'n gezicht wit weggetrokken wat weken niet veranderde... maar??? ik had het overleefd en zoiets kon ik eigenlijk wel verwachten met Henk Caris, die doet zoiets.. hahaha en gevaarlijk??... die liet ooit 'n hele Bavaria-vrachtwagen kantelen... hahaha. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, ik had trouwens "nie in de boks gedoa"... maar die brug bij sluis 11 zal ik nooit meer vergeten.... Op sluis 11 aan de Somerense kant staat 'n kruisbeeld.. voor hetzelfde geld had ik daar nu ook gelegen.. Henk Caris??? hij blie unne goeie vriend van mij uit dun Himmel... hieronder 'n kleine foto met uitleg hoe en waar het gebeurde..

043 - JOONG, JONGES STREEK

Vroeger ging je niet eerst thuis inzuipen, trouwens wij kregen thuis zowat nooit 'n fles bier, ons moeder had die nooit in huis alleen bij speciaal dingen. We waren dikwijls met 'n heel stel jongens bij elkaar, de teenagers uit d'n Himmel... Martien Mennen, Theo Maas, Henk van de Waarsenburg uit de Hoogstraat en ikke; Peer Welten en we gingen vaak de ruige jongen uithangen, niet dat we nou echt zo'n ruige kerels waren... nee nee dat niet. Toen we 14 of 15 waren en eigenlijk nog niet in de cafe mochten komen zaten we de hele zondagmiddag bij van den Berg, de cafetaria in de Molenstraat in Deurne want daar zaten ook de meiskes uit Deurne van onze leeftijd en waar kun je dan beter zitten als daar... Toen we ouder werden gingen we naar de Snackbar in de Stationsstraat of naar Louike Stein die schuin tegenover cafetaria van den Berg lag, nu de Roode Leeuw. We zaten dan vaak wat te toepen maar op 'n keer hadden we bedacht op die Deurnese jongens 'ns uit te dagen... We fietsten alle vier met 'n grote lege papieren zak rond, waar normaal voer voor de kippen in ging en dat hadden we met 'n touw vastgebonden aan de fiets zodat de wind er goed in kon. Zo fietsen we door Vlierden, St Jozefparochie, het spoor over Deurne in en dat hadden die van Deurne niet graag. Wij noemden dat "unnen béél" en zij zagen dat meer als uitschelden of zoiets, in ieder geval 'n opmerking over hun dialect.. en toen hadden we de poppen aan het dansen... We waren nog maar vooraan in Deurne toen de eerste jongens al begonnen te schelden tegen ons... en toen we bij de snackbar waren kwamen er meteen 'n paar buiten die 'n "pôtje wilde vééchte". We stapten van de fiets en riepen "kom-er-mar-uit" en ze kwamen op ons afgelopen... Ik há utter toch nie zo vaast op... Ze begonnen wat te schelden en wa te bakkussen maar ik zag wel dat er steeds meer naar buiten kwamen en eentje ervan, unnen boer, want dé zaagde wel an zun grote lompe haand, die kwam op ons af of hij er meteen op wilde timmeren... Martien Mennen was best groot voor z'n leeftijd... en hij ging voor die Deunese jongens staan, trok z'n jas uit en riep... "kom dur mer allemol uit schijthennen" en dat had hij beter niet kunnen doen want ze kwamen met z'n allen, ik denk wel 'n stuk of 15 jongens op ons af... We konden nog een ding doen en dat deden we ook... We sprongen op de fiets en fietste zo hard as we konnen naar huis... En als het over wegrennen, weglopen of wegfietsen ging dan waren wij degene die dat het beste konden... echt wel... Tussen Vlierden en Ommel hadden we ze eindelijk afgeschud en konden we weer gewoon op tôrrup an fietsen noa Thieu de Vos, ge wit wel van de Vossenhoek... Toen we na het weekend weer op onzen hangplek stonden bij Noudje Michiels voor de deur (nu cafe de Mert), hadden we besloten om als verdedigingswapen 'n "karrewats" te maken... dat ging zo... We hadden aan de fiets 'n fietspompje zitten, die trokken we helemaal uit elkaar en zaagde het binnenstangetje tot ongeveer 5 cm van het heft af en daar staken we wat eletriciteitsdraden in, 'n stuk of drie of vier van 25 cm lang en dan sloegen we dat buisje dicht en duwde de draden etc in het pompje terug en zetten dat weer tussen de haakjes van de fiets.... als we ruzie kregen dan trokken we aan het heft en dan kwam er ook de karrewats uit en konden we er op meppen als het nodig was... We leken best ruig mannen maar in werkelijkheid, als ik heel eerlijk moet zijn.. stikte we van de schrik... en die karrewats?? die hebben we nooit gebruikt, "dôr han we ut lef nie vur".... Op de foto zie je zo'n fietspompje waar het eigenlijk voor moest worden gebruikt... dat binnenwerk werkte we bij tot karrewats.. hier onder zie je de stoere knapen maar dan op kamp in Nieuwenhagen... Stoer??? Loat me nie lache

042 - POELE, GELD WINNEN

Voor veel mensen was er altijd hoop: het winnen in de voetbalpoule want iedere week kwamen de vrijwilligers van NWC aan de deur om het ingevulde blaadje op te halen en die werden dan na afloop onder de leiding van Thieu van de Vorst (14) geteld en uitgewerkt en daarvoor kreeg de voetbalclub 'n extra centje in de clubkas. Later kwam er ook de lotto bij... Hieronder heb ik nog 'n foto van toendertijd bij Jan van Hoek
in 't zaaltje... met o.a. Peter van Seggelen, Frans van de Vorst en Ricus Verhees.

Maar eigenlijk gaat mijn verhaaltje over onze eigen "voetbalpoel" en ik zie jullie de wenkbrauwen al omhoog trekken.. jaja wij van d'n Himmel hadden onze eigen voetbalpoule en dat ging zo. Wij hadden in de goei kamer bij onze buurman Jan Kersten, 'n hoekje gereserveerd waar 'n klein tafeltje stond met twee stoelen als zijnde ons voetbal-toto-buro en daar schreven we op blaadjes uit 'n schrift de tien wedstrijden uit de eredivisie met daar achter drie hokjes die men moest invullen, winst, gelijk en verlies... gewoon zoals bij 'n wat vriendjes, van Caris en onze Frans en nog 'n paar.. gingen dan de straat op met blaadjes en potlood en hielden mensen uit d'n Himmel aan en vroegen of ze mee wilden doen, zeg maar hetzelfde als die mensen die nu voor gas en elektro rondkomen. Meestal waren dat de oudere jongens b.v. Gerard en Andre Caris, Thieu Verheijen, de oudste van van der Steen en van Loon etc etc. en die konden dan 'n rijtje invullen voor 10 cent, 'n dubbeltje en degene die de meeste uitslagen goed had kreeg de helft van de inleg want we waren al wel zo slim dat we niet alles weggaven en soms hadden we wel 2,40 gld in de pot. De winnaar kreeg fl 1,20 (bij meerdere goeie voorspellingen moesten ze delen) en de andere helft was voor ons clubke en dat liep goed op en van dit geld kochten we snoep, ijs en dingen die we voor onze "clup" nodig hadden... papierechte voetbalpoule. We maakte wel 20 blaadjes, Jantje Kersten en ik en nog en potloden en we moesten ook wisselgeld bewaren voor de komende week en natuurlijk 'n kleine reserve voor onvoorziene uitgaven, jaja we waren toen al heeeeeel erg slim. Om de pot nog extra te spekken gingen Jan en ik vaak op zoek naar die grote ijzeren karrewielen die de boeren gebruikte als ballast op hun stromijtjes maar... en dat beken ik eerlijk, we haalden ze ook wel van de stromijtjes af... rolde die grote ijzeren wielen bij Kersten achter het huis en vertelde aan de vader van Jantje dat we die hadden gekregen... Jan verkocht die dingen aan de oudijzerhandelaar die rond kwam op zaterdag en dat leverde soms wel 3 gulden per wiel op, 'n bedrag dat de inhoud van de kas met sprongen omhoog deed gaan... Op 'n gegeven moment hadden we wel 18 gulden in kas en dat was voor die tijd erg veel... Toch sloeg het noodlot op 'n dag toe... Tijdens het "ophalen" van zo'n grote ijzeren ring, die nog bij 'n boer op de mijt lag, werden we betrapt... en de man lichte de politie in en zo kon het gebeuren dat we het enigzins 'n goede afloop konden geven... we moesten al ons geld afgeven aan de boer want we hadden daar al vaker 'n karrewiel "gekregen". Dit betekende ook meteen het einde van onze voetbalpoel, jammer, maar ik denk er nog vaak aan terug dat we van het opgehaalde geld toch veel snoep hebben kunnen kopen... En die boeren dan?? och die zijn er niet armer van geworden, ik weet het zeker want ze hebben bijna allemaal hun boerderij verbouwd tot prachtige villa... Veel kinderen uit onze straat hebben van ons opgehaalde geld mee kunnen genieten... snuupkes (en siegretjes) in overvloed... Links zie je nog zo'n stromijt met 'n ijzeren ring erop zodat het stro er niet kon afvallen of wegwaaien. Hierboven zie je nog 'n orgineel toto-formulier uit 1957.. van 'n orgineel van ons eigen getekende formulier heb ik geen foto want "ut waar un prulleke van niks"... Raar Toch.......Voetbalpoel

041 - RAAR, MAAR WAAR

Toen ik begon met de wepsait, himmels.nl had ik nooit gedacht dat hij zo uitgebreid zou gaan worden… Niet alleen de foto's, ook de verhaltjes, de verschillen tussen oude en nieuwe dingen, levensfilmpjes, gefotoshopte himmelse mensen, de muziekmappen… ineens is het echt 'n dagtaak geworden en daar ben ik blij mee want ik was al verslaafd aan de pc en alles wat er mee te maken heeft, "ut kwam goe uit dus" … Steeds meer mensen komen de site bezoeken, het Himmel-virus slaat overal toe… En dan komt de reünie waar Leo (de aardsengel) en ik, Peer al onze energie in hebben gestoken omdat we niet wilden dat er alleen maar buurten was… nee we wilden ook de foto's laten zien die op de website staan, tenminste 'n groot deel ervan, en we wilden er graag muziekje erbij wat ook goed gelukt is… we wilden tegen 'n leuk prijsje 'n broodje aanbieden en gratis cake bij de koffie en dat ging allemaal fantastisch. Het scannen, op grote maken, afdrukken, sealen en het tekstkaartje erbij heeft ontzettend veel tijd gekost… en Leo vond het niet erg om de foto's op te hangen… in geordende volgorde… en dan komt ie twee dagen van te voren: Peer ik kom nog 40 tot 50 foto's te kort… de machine in mijn "hokske" moest weer op volle toeren draaien en bij de voorlaatste foto begaf de printer het… dan vraag je jezelf af?? Waarom net als ik ze klaar heb??? Maar er was nog iets… zouden we het aantal bezoekers wel kwijt kunnen?? Als het goed weer zou zijn was dat geen probleem… en???? We hadden schitterend weer, vandaag, dinsdag kijk ik buiten en valt de regen met bakken uit d'n echten Hemel…. Is dat toeval??… Ik wilde 'n engelenpak huren en 'n meisje zou de hele tijd rondzwerven door de gebouwen van "in de Brouwerij" maar door omstandigheden kon dat niet doorgaan… en wat gebeurd er?? De twee lieve dames van Sloats komen in engeltjespak en bleven constant van het een deel naar het ander lopen…. Wisten die dat of….?? Ik zei van te voren tegen Gerard Bukkems, ik hoop dat er zeker 100 tot 150 mensen komen dan is het geslaagd.. bij 200 is het super en boven de 250 is het Himmels… Ja en dan komen er rond de 280… Toevallig?? Ik kon enkele mensen niet te pakken krijgen om ze uit te nodigen en opeens staan ze op de reünie voor je neus… Hoe kan dat??.. Ik denk dat iets ons heeft geholpen om ons op die zonnige dag bij elkaar te brengen.. dit noem ik nou echt Himmels… We kregen behoorlijk veel geld in de kruik… daar ben ik heel blij mee, ik kreeg zelfs van 'n himmels-paar 'n envelop met 50 euro. Ook vandaag lag er 'n envelop in de bus… met deze kaart, met wat geld erbij.. dan stokt even m'n adem… potverdorrie hebben we toch de mensen 'n mooie middag bezorgt en die waarderen het zo dat ze je helpen met 'n envelop en zijn er ook nog die achteraf nog komen helpen met geld… fantastische mensen die Himmelnaren. Ik heb op radio Siris in het intervjoe gezegt dat d'n Himmel mij altijd heeft aangetrokken… d'n Himmel is de môiste stroat en er zijn niet 'n paar engelen… "ut zijn allemôl engelen"… zekers te wete…

......